Wassenaar – Plat Nederlands praten is voor veel mensen een gruwel. Soms is de angst om plat/slordig te praten dermate groot, dat men de neiging heeft zich overdreven correct uit te spreken.
Deze overdrijving in het correct spreken, ook wel hypercorrectie genoemd, is eeuwen oud. In de middeleeuwen werd het oorspronkelijke Middelnederlandse woord ‘kaai’ (afkomstig uit het Keltisch) voor kade gebruikt. In de 16e en 17e eeuw werd de grondslag gelegd voor het Standaardnederlands, waarbij de taal die in het welvarende gewest Holland gesproken werd, leidend was. In die tijd veranderde men kaai in kade en vloeien in vloeden. Mogelijk komt deze hypercorrectie voort uit het feit dat men in het Middelnederlands wel al sprak over heide (in het dialect had men het over hei) en waarschijnlijk is later die regel doorgetrokken naar b.v. kade.
Ook in het hedendaags Nederlands komen we dus genoeg voorbeelden van hypercorrectie tegen. Min of meer grappend bedoeld, sprak men in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw over flopje (i.p.v. floppy). “Het is niet mijn pakkie-an” klinkt velen wellicht slordig in de oren; “pakje an” lijkt beter. Hartstikke fout dus, aangezien pakkie-an niets met een pak of pakje te doen heeft. Pakkie-an is een verbastering van het Indonesische bagian dat afdeling betekent.
Andere vormen van hypercorrectie: jij wilt, porsje frites en bv. zauna (ipv sauna, uit angst te plat te spreken).
