Wassenaar – Dat de straffe wind z’n best doet om iedereen van het kale vliegkamp te blazen, deert de zweefvliegers niet in het minst en tempert evenmin hun enthousiasme. Met verve brengen zij op het voormalige vliegkamp Valkenburg hun boodschap aan de Wassenaarse en Katwijkse raadsleden die zich afgelopen zaterdag lieten zien. Tegen de achtergrond van de wild zwiepende populieren en de bleekgroen ogende kantine brengt zweefvliegvoorzitter Frans Scholtes zijn boodschap, de zuidwester overstemmend: “Alle seinen staan op groen. Er is draagvlak, alleen het ontwikkelingsbedrijf van het Rijk houdt stijf vol, dat wonen en zweefvliegen niet samen gaan en moffelt de onderzoeken die het tegendeel uitwijzen onder de pet.”
Het einde dreigt, al staan alle seinen op groen
De boodschap is helder en de veelal jonge sporters geven zich niet zonder slag of stoot over om vandaag steun te zoeken bij de Wassenaarse en Katwijkse volksvertegenwoordigers. “De provincie wil het zweefvliegen op Valkenburg houden, Wassenaar en Katwijk staan aan onze kant en toch moeten wij hier weg”, legt voorzitter Frans Scholtes bijna wanhopig én strijdbaar uit. Hij sprekt namens zijn zeshonderd zweef- en motorzweefvliegers. De voorzitter verwelkomt GroenLinks, CDA, WWW, VVD, DLW en D66 en betreurt dat de vliegers vandaag noodgedwongen aan de grond moeten blijven, al staan de fragiel ogende vliegtuigen als slanke wachters naast de baan in het gras op hun beurt wachten. Al ruim tachtig jaar beoefenen wij onze mooie sport”, benadrukt Frans Scholtes. De zweefvliegers beginnen in 1932 op het Wassenaarse Maaldrift om na de oorlog uit te wijken en de zuidoostelijke punt van het vliegkamp in bezit te nemen, waar het rijksontwikkelingsbedrijf hen nu vanaf probeert te duwen. “Zouden wij ons niet met hand en tand verdedigd hebben en zouden wij niet voortdurend op ons qui vive geweest zijn dan stonden wij hier niet meer. De strijd is taai en kostbaar, maar we moeten wel”, beklemtoont Frans Scholtes.
Veiligheid, discipline, verantwoordelijkheid
Zou Valkenburg verdwijnen dan zijn de zweefvliegers aangewezen op de Langevelderslag. Andere mogelijkheden ontbreken, zegt ook de provincie. Maar de Langevelderslag is klein en staat geregeld blank. Bovendien is het vliegveld voor de merendeels jonge leden nauwelijks te bereiken. “Het vertrek zou het de doodsteek van de zweefvliegsport in deze regio zijn”, bezweert Frans Scholtes. Bovendien is het maatschappelijk belang groot. “Veiligheid is het primaat van onze vereniging. Dat leren de jongeren die zich hier melden. Veiligheid, tezamen met discipline en verantwoordelijkheid. Het zijn bijna allemaal jongens die later ‘het vliegen’ in willen of een technisch beroep voor ogen hebben, waar Nederland zo’n grote behoefte aan heeft. Bij ons leren zij de fijne kneepjes, die zij later in praktijk brengen, zoals bij de KLM. Onze jongeren van dit moment zullen zeker niet de eersten zijn, die over een paar jaar de cockpit van een Boeing of Airbus instappen, zich specialiseren in de bouw of het onderhoud of kiezen voor de fijnmechanica. Wat wil je meer?”
Wethouder De Lange: “Ik doe er alles aan om het zweefvliegveld te behouden”
Dat laatste laat zich gemakkelijk raden. Nog een keer overstemt Frans Scholtes de wind en herhaalt voor de raadsleden zijn boodschap door de woorden te herhalen, die wethouder Leendert de Lange zojuist in zijn mond heeft genomen: “Ik zal er alles aan doen om het zweefvliegen hier te behouden. Tot in de eeuwigheid.”
