Wassenaar – Blauw-Zwart en nacompetitie. Jarenlang was het een zeer slecht huwelijk. Het wilde maar steeds niet lukken. Maar dit seizoen waren de 2 in harmonie en werd de promotie naar de 3e klasse eindelijk een feit dank zij een 1-4 overwinning op Kamerik en een 1-1 gelijkspel tegen Linschoten.
Het was druk op De Schulpwei, zeer druk. Een haag van honderden mensen omheinde het hoofdveld om de mannen van Jos van der Helm als 12e man te steunen.En die steun was hard nodig, want net als in de wedstrijd tegen Van Nispen begonnen de Blauwen zeer nerveus aan de wedstrijd.
De eerste kans was dan ook voor Linschoten, maar het schot ging tot opluchting van een ieder ruim voorlangs.
Hierna was het aan de thuisploeg, maar een veelbelovende aanval werd door Benjamin Borst hardhandig tot een halt geroepen. Het kostte de Linschotenaar een gele kaart die later nog consequenties zou hebben.
Na ruim 10 minuten gebeurde dat, waar iedereen bevreesd voor was. Na enorm mistasten in de Blauw-Zwartverdediging kwam de bal voor de voeten van Linschotens uitblinker Jonathan Antonia, die verwoestend uithaalde en de meegereisde Linschotense supporters in jubel deed uitbarsten.
Na een klein haf uur spelen leken de Blauwen op gelijke hoogte te komen, maar de door Adrian Koziel ingekopte bal werd op de doellijn gekeerd en een als voorzet bedoelde inswinger van Tom van den IJssel belandde even later op de paal.
De Blauwen creëerden vevolgens veel grote en kleine kansen, maar de bal wilde er maar niet in. Het leek wel of het geluksengeltje van Linschoten en het pechduiveltje van Blauw-Zwart een vilein verbond hadden gesloten, want steeds was er een voet, hoofd, hand, neus of paal die de verdiende gelijkmaker wist te voorkomen.
De grootste kans ontstrond rond de 35e minuut. Bas Conradi loste een verwoestend schot dat fraai door keeper Hoogendoorn gekeerd werd. Iliass Assabban dacht de rebound tot doelpunt te kunnen promoveren, maar hij werd door Benjamin Borst ten val gebracht. Dat betekende de 2e gele kaart en dus een smadelijke aftocht voor de Linschotense verdediger en, belangrijker, een strafschop voor de Blauwen. Uiteraard werd die genomen door Adrian, die dit seizoen nog geen 11-meter gemist had. De anders zo koelbloedige Pool werd echter door de zewnuwen overemand en schoof de bal jammerlijk naast het doel, dit tot groot verdriet van allen in en buiten het veld. Een paar minuten na deze misère ontsnapte de thuisploeg aan een grotere achterstand. Een schot van Linschoten kwam op de lat. De bal stuiterde recht naar beneden en kon daarna weg gewerkt worden. Volgens alle Linschotenaren was de bal echter over de doellijn geweest, maar scheidsrechter De Graaf en zijn assistent Mirjavannard beslisten anders. Gelukkig heeft Blauw-Zwart nog geen doellijntechnologie, want dan had het oordeel van beide leidsmannen wellicht anders uitgepakt.
Zo leek de rust met een 0-1 stand aan te breken, maar in de dying seconds van de eerste helft stuurde Arthur Schiebroek de bal met veel gevoel in de verre hoek en bracht de dik verdiende gelijkmaker op het niet werkende scorebord.
De tweede helft begon met de voor Tom van den IJssel ingevallen Dunke Lagerberg op het middenveld. Door de man-meer-situatie creëerde Blauw-Zwart zich een overwicht waaruit een aantal doelrijpe kansen ontstonden. Zo kreeg de voor Mats de Koning ingevallen Stuart Hooymans een dot van een kans na een vrije trap, maar in de rebound schoot hij te slap in om doelman Hoogendoorn te verontrusten. Een paar minuten later kreeg Stuart weer een, ditmaal moeilijkere, kans maar zijn kopbal ging rakelings over.
Met deze 1-1 stand zou Blauw-Zwart op doelsaldo promoveren en hierdoor hinkte de ploeg, al of niet bewust, op twee gedachten. Consolideren of proberen de genadeklap uit te delen met risico dat Linschoten uit een counter zou scoren? Linschoten kon echter niet veel gevaar meer stichten. De ondertalsituatie eiste zijn tol en de vermoedheid sloop in de benen van de gasten. De Blauwen bleven makkelijk overeind en beheersten de wedstrijd.
Vlak voor tijd werd het nog even billen knijpen voor alle Blauw-Zwarters toen keeper Mike van Zonneveld meende dat hij het nog even spannend moest maken en twee pogingen nodig had om de bal uit zijn doel te houden. Vlak daarna klonk het verlossende eindsignaal van scheidsrechter De Graaf en kon het feest op de Schulpwei losbarsten. Het zal niemand verbazen dat het tot in de kleine uurtjes onrustig bleef in ons rustieke dorp.
Namens de andere verslaggevers wil ik Jos, Toine, Arno, Ben, Pieter en uiteraard alle spelers van de selectie hartelijk feliciteren met de promotie, waar we met zijn allen zo lang op gewacht hebben. Proficiat mannen, en veel succes in de 3e klasse!
Tot slot een dankwoord aan Duivenvoorden Bloemen die dit seizoen elke thuiswedstrijd voor een rijk versierde bestuurskamer zorgde.
