Tijd. Het is tijd. Tijd om terug te kijken en tijd om vooruit te kijken. Tijd om te zeggen dat ik stop met dat wat ik het allerleukste vind om te doen. Waar mijn hart ligt. Schaatsen, ik stop met schaatsen. Ik schrijf dit met een traan en een mega trots gevoel.
Als klein meisje op dubbele ijzertjes op de slootjes achter bij mijn opa tot een topsporter op de mooiste ijsbanen van de wereld. Als je terug kijkt is topsporter zijn het mooiste wat er is. Van mijn club YVL doorgegroeid naar het gewest Zuid-Holland en vanuit daar op 16-jarige leeftijd in Jong Oranje terecht gekomen. Toen is mijn topsportleven begonnen.
Wereldkampioen junioren geworden in de buitenlucht van het prachtige Zakopane. Terecht gekomen in commerciële schaatsteams en World Cups mogen rijden. Vele NK’s in een overvol Thialf. Publiek wat je vooruit schreeuwt en meerdere malen Sportvrouw van het jaar van de Gemeente Wassenaar.
Al deze mooie ervaringen pakt niemand van mij af en hier kan ik met een trots gevoel op terugkijken.
Topsport is ook keihard. Teleurstellingen zijn er vaker dan euforie. Maar dat knokken en er altijd voor blijven vechten vormt je ook als mens. Topsport kan je alleen bedrijven als niet alleen je hoofd er 100% voor wilt gaan, maar je lichaam moet er ook 100% voor kunnen gaan.
Helaas moet ik daarom een punt zetten achter mijn schaatscarrière.
Allereerst heb ik dit nooit kunnen doen zonder mijn ouders. De steun die ik heb gekregen in goede en slechte tijden is ongelooflijk. Jullie zijn Goud waard! Mijn broer Rick die mij altijd over de finish heeft geschreeuwd en mij gevolgd heeft over de hele wereld! Mijn opa’s en oma’s die meerdere malen de kou kwamen trotseren. Mijn vriend Twan en mijn vriendinnen die mij altijd zijn blijven steunen en achter mij zijn blijven staan. Tot slot wil ik ook al mijn trainers, fysio’s, mijn schaatscollega’s, sponsoren en natuurlijk alle supporters en lezers van Wassenaarders.nl bedanken voor hun steun en vertrouwen!
