Ons dorp herbergt een relatief hoog aantal oudere inwoners. Niet in de laatste plaats vanwege het woon- en leefgenot. Nadat wij met pensioen gaan, willen we hier graag blijven wonen. En dan komt de tijd dat de ongemakken zich aandienen. De voorzieningen in huis blijken niet meer voldoende soelaas te bieden. Dus gaan ouderen op zoek naar gelijkvloerse woonruimte.
Vroeger was het landelijke woningbouwbeleid voor ouderen toegespitst op het bouwen van grote blokkendozen, bij voorkeur aan de rand van stad of dorp. Waarom? Men dacht hun te verwennen met continu landelijk groen en gestaag tsjilpende vogeltjes. Een zogeheten ‘rusthuis’ – ver weg van de drukte – zij hun gegund, dacht men betuttelend.
Maar in de loop der jaren kwamen wij erachter dat niet alle ouderen hiernaar op zoek zijn. Zo’n nieuwe behuizing blijkt namelijk vaak te ver weg te liggen van de winkels en daarmee de ambiance van het centrum. Voor boodschappen zijn zij aangewezen op de auto of afhankelijk van familie of dorpsgenoot om mee te mogen rijden.
Welnu, vele ouderen die behoefte blijven hebben aan sociale contacten wonen tegenwoordig graag in het hartje van hun dorp. Winkels en terrassen op loopafstand. Aldus betrokken blijven bij het dagelijks vertier. Even met elkaar kunnen bijpraten. Laten we niet vergeten dat in ons dorp veel vrijwilligerswerk door ouderen wordt verricht. Dat heeft onze burgemeester vorige week tijdens zijn nieuwjaarstoespraak nog eens duidelijk bevestigd. “Even kunnen bijpraten” vervult namelijk voor vrijwilligerswerk wel degelijk een belangrijke ondersteunende netwerkfunctie. Dat heet sociale cohesie.
De Vrienden constateren dat ons gemeentebestuur in de afgelopen tijd al een en ander heeft gedaan om wonen in het centrum te stimuleren. Op diverse plekken zijn in de loop der jaren gelijkvloerse appartementen verrezen. Maar het woningaanbod blijft nog steeds bijzonder schaars. Met als gevolg dat menig oudere Wassenaarder in arren moede besluit zich dan maar in een andere gemeente te vestigen. Weg van de vertrouwde omgeving, de vrienden en kennissen uit de buurt, de vertrouwde sociale ambiance. Dat betekent dus verlies van juist die waardevolle dorpsgenoten die zich veelal inzetten voor Wassenaars vrijwilligerswerk.
Willen wij dit? Misschien kunnen we eens minder buiten de traditionele gebaande paden filosoferen? Wij zien bijvoorbeeld dat sommige Wassenaarse winkelpanden met chronische leegstand worden bedreigd. Misschien een idee om deze panden kleinschalig om te bouwen naar gelijkvloerse woonruimtes ?
Wassenaar, een dorp in beweging. Dus ook: samen sterk voor woongenot voor ouderen in het centrum!
