In Wassenaar is diversiteit, inclusie en toegankelijkheid alleen van toepassing wanneer het handig is voor bestuurlijke witte mannen. Dit is een forse stellingname, die ik hieronder ga onderbouwen.
Wanneer je kijkt naar wie bijvoorbeeld beslissingen neemt voor anderen, zonder anderen hun visies te bevragen en mee te nemen in de besluitvorming, dan kom je in Wassenaar uit op de bestuurlijke witte man.
U zult mij niet zien of horen tijdens de gemeenteraadsvergaderingen van 19 en 20 mei a.s. en al eerder niet: bij de commissievergaderingen van begin maart toen nog steeds niet op passende wijze gereageerd is op uitbraak van het coronavirus, want de groepsimmuniteit moest nog zijn weg vinden door Nederland.
Deze vergaderingen worden namelijk gehouden in de Paauw. Een gebouw die ontoegankelijk is en waar alle mensen met een beperking nooit veilig uit kunnen komen wanneer er een calamiteit zich voordoet. Ook dus niet met de ‘richtlijnen’ die men nu vaststelt om de wil van bestuurlijke witte mannen door te drukken. En bij richtlijnen kan niemand verantwoordelijk gehouden worden.
De raadsvergadering is namelijk mogelijk om via digitale weg te voeren. Net als alle commissievergaderingen. De commissievergaderingen zijn belangrijk om adviezen te krijgen en alle tijd te hebben om insprekers te horen én te bevragen en aanvullingen of anderszins te laten doen door het college met nieuw verworven inzichten. Dit wordt nu overgeslagen door de gemeenteraad van Wassenaar.
Mijn advies bij de aankomende raadsvergaderingen is dan ook om wanneer een raadslid een vraag stelt, hier op te antwoorden, maar gelijk ook alles wat je als inwoner niet kwijt kon in de korte tijd die je krijgt om in te spreken, met alles wat je nog niet hebt kunnen vertellen. Immers: je gaat over je eigen antwoorden en een voorzitter kan je als inspreker en antwoorder van vragen nooit onderbreken. Geef wel antwoord op de vraag die gesteld is; werk er naartoe.
Wanneer je bedenkt dat ik als enige vrouwelijke fractievoorzitter met een zeldzame genetische ziekte in de raad zit, kun je je waarschijnlijk ook voorstellen hoeveel angst ik heb voor alles wat er voor mensen zoals mij besloten wordt tijdens de coronapandemie en wat goed genoeg voor mij moet zijn om lijfelijk aanwezig te zijn bij de vergaderingen. Voeg daar nog een vleugje alleenstaande moeder van een kind toe die ook dezelfde genetische zeldzame ziekte heeft. Dit terwijl het digitaal kan.
Waar gaat het dan mis? De bestuurlijke witte man beslist voor iedereen zonder alle wet- en regelgevingen mee te nemen. Er bestaat bijvoorbeeld namelijk het VN-Verdrag Handicap, Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte en Wet gelijke behandeling van mannen en vrouwen. Nu kan ik verklappen dat de werkplek an sich ook niet inclusief of toegankelijk is en de raad nou niet bepaald als divers omschreven kan worden.
Zolang mensen in risicogroepen nog steeds in gevaar zijn, hebben wij als raad het goede voorbeeld te geven: houd afstand en vergader op fysieke afstand, dus digitaal op inclusieve wijze met gebaren- en schrijftolk! En vindt je dat als witte man lastig: dan heb je eindelijk een klein inzicht hoe vergaderen en het leven voor mensen met een beperking, met een andere culturele achtergrond of op welke andere wijze ze niet binnen de kaders van de witte man passen.
De blinde vlek is de beperking van de bestuurlijke witte man waar ik een remedie voor heb gevonden: inclusie.
Brenda Hagen
Diversiteit, Inclusie en Toegankelijkheid dus!
DITdus!
