Op een winderige zomerochtend zit ik met Danny Ossorio Urroz uit Nicaragua in het kantoor van de Sint Willibrorduskerk in Wassenaar. Danny is met haar man en dochtertje uitgenodigd door leden van de Augustinus parochie om in de zomer enige tijd in Wassenaar door te brengen. Danny is in 2018 met haar man Alejandro en hun toen 1 jarige dochter Valentina gevlucht uit Nicaragua. Ze vertelt mij het aangrijpende verhaal van haar gezin.
Danny was in Nicaragua architect en haar man Alejandro was tot 2017 eigenaar van een goed lopend restaurant met 10 werknemers. Nadat in Nicaragua de oud dictator Somoza werd verdreven door de huidige president Ortega, bouwde deze vanaf 2007 een nieuwe dictatuur op. Het sociale systeem werd uitgehold en met name ouderen werden daar de dupe van, omdat het regime van plan was de pensioenen drastisch te verlagen. Zoals op vele plaatsen in de wereld gebeurt, kwamen ook hier de studenten in opstand tegen dit onrecht.
De paramilitaire troepen van president Ortega grepen hard in, waarop de studenten zich verschansten in de universiteiten. Een groot deel van de Niceraguaanse bevolking was zelf niet actief in de opstand, maar ondersteunde de studenten door hen te voorzien van water en voedsel. Een vreedzaam protest. Zo ook Danny en haar man Alejandro. Zij haalden water en blikjes voedsel op bij hun plaatselijke parochie en brachten deze naar de studenten. President Ortega bepaalde daarop, dat men door het verlenen van deze steun, een vijand van de staat was geworden, een misdadiger. Mensen werden opgepakt en verdwenen zonder enige vorm van proces. Op iedere hoek van de straat stonden spionnen, die de bewoners in de gaten hielden. Mensen werden gevangenen in hun eigen huis. Ook de media waren volkomen in handen van het regime.
Het land, dat in vreedzaam verzet was gekomen, werd nu geconfronteerd met kidnappingen door het regime en verdwijningen waren aan de orde van de dag.
Ook Danny en haar man werden als verdachten gezien. Hun telefoons werden geconfisqueerd en onderzocht. Met grote regelmaat kwamen er para militairen bij hun huis en uiteindelijk moesten Danny en haar man en dochtertje onderduiken. Solidariteit was in Nicaragua dodelijk geworden. De spanningen en het gevaar liepen steeds hoger op voor het jonge gezin. Op aandringen van hun ouders vluchtten Danny en Alejandro in december 2018 met hun dochtertje uit Nicaragua. Net op tijd, want in april 2019 werden hun namen officieel gepubliceerd als zijnde terroristen en vijanden van de staat. En dat, omdat zij studenten hadden voorzien van water en voedsel.
Omdat er geen visa verstrekt werden voor de omringende landen en de VS, maar wel voor de EU, is Danny met man en kind via Panama en Turkije in Nederland terecht gekomen. Op 3 december 2018 kwam het gezin aan in Ter Apel, waar ze na een intake 2 weken verbleven. Daarna zijn ze in Duinrell geplaatst. “Alles is helemaal volgens de regels verlopen, zegt Danny, “Want wij wilden ons dochtertje op geen enkele manier in gevaar brengen.”
Omdat ze volkomen getraumatiseerd waren, zochten ze in december 2018 houvast in het weinige, dat hier voor hun bekend was: De Rooms Katholiek kerk.
Alejandro was dermate getraumatiseerd, dat hij niet eens meer kon spreken en op het moment, dat ze veilig in Duinrell waren, stortten beiden totaal in. De warme ontvangst en het medeleven vanuit de gemeenschap van de Augustinusparochie heeft een helende werking gehad op het gezin. Voormalig pastoor van de parochie Michel Hagen heeft mede het wanhopige gezin onder zijn vleugels genomen en zij hebben nog geregeld contact met hem.
Het warme contact met de Augustinusparochie is ook gebleven en voor de tweede zomer op rij is het gezin uitgenodigd om in Wassenaar een aantal weken in de zomer door te brengen.
Inmiddels wacht het gezin al 16 maanden in het AZC in Schalkhaar op een gesprek met de IND, waarin ze hun verhaal kunnen vertellen en hun situatie kunnen uitleggen. Intussen proberen zij positief te blijven. Danny zet zich in voor de mensenrechten en Alejandro maakt kook video’s op you-tube, waarin hij de Nederlandse en Nicaraguaanse keuken combineert. Bovendien volgt Danny, door het verkrijgen van een studiebeurs, een opleiding tot web-developer.
Beiden staan in de startblokken om hun leven weer op te bouwen en om iets positiefs te kunnen gaan bijdragen aan de Nederlandse samenleving. Hun dochtertje gaat naar de peuteropvang en spreekt al goed Nederlands. “Wij wachten hoopvol op het moment, dat wij te horen krijgen, dat wij mogen blijven. Dan kunnen we onze vleugels weer uitslaan en ons richten op positieve dingen,” aldus Danny. “Wij kunnen nooit meer terug naar Nicaragua”, zegt zij. “Dat is heel moeilijk, want wij hebben daar alles moeten achterlaten. Onze familie, onze vrienden, ons werk, onze bezittingen; alles.” “Het enige, dat wij nog hebben is elkaar, onze waarden en normen en ons vertrouwen in God.”
