Het is zonnig weer en ik heb een dagdienst. Halverwege de dienst rijd ik in de politieauto op weg naar het bureau. Ik ben nog geen kilometer onderweg als ik even stil sta bij een kruising waar ik moet wachten op het verkeer dat voorrang heeft.
Op de straat die dwars voor mij ligt, rijdt een dame voorbij in een mooie cabriolet. Het is heerlijk weer en de vrouw heeft het dak open gedaan. Omdat ik stil sta en zij het dak van de auto naar beneden heeft, kan ik goed zien dat zij aan het bellen is. Ze heeft een telefoon vast in haar rechterhand en houdt deze bij haar oor.
Inmiddels kan ik kan ook optrekken. Ik rijd de straat in, achter de vrouw aan. Mijn bedoeling is om de vrouw te bekeuren voor het niet handsfree bellen. Regelmatig kom ik in aanraking met de gevolgen daarvan. Zo staan wij als politie vaak bij ongevallen die zijn veroorzaakt doordat de bestuurder aan het bellen of appen was. Daarom bekeur ik bijna altijd als ik iemand zie bellen of appen achter het stuur.
Opeens zie ik dat de vrouw in haar achteruitkijkspiegel kijkt en schrikt, omdat ze mij heeft ontdekt in de opvallende politieauto. Ze schrikt zo erg, dat ze haar telefoon over haar schouder gooit. Ze realiseert zich even niet dat het dak open staat, dus de telefoon belandt pardoes op de motorkap van mijn auto.
Ik stop, zet de auto aan de kant en pak haar telefoon. Met de totaal vernielde telefoon loop ik naar de vrouw toe, die nu ook is uitgestapt. Ze ziet er nog steeds verschrikt uit. Ik vraag haar waarom ze haar telefoon naar buiten gooide. De vrouw antwoordt dat zij mij zag en in paniek raakte, omdat ze wist dat ze niet mocht bellen achter het stuur. Ze schrok zo, dat ze de telefoon van zich af gooide.
Deze vrouw had een dure smartphone, waar ze niks nu meer aan heeft. Ik vind dat ze genoeg is gestraft en schrijf geen bekeuring voor haar uit. Ik vermoed dat ze het bellen achter het stuur voortaan zal laten.
