Als centralist van de meldkamer krijg ik een telefoontje van een bezorgde hulpverlener. Zij is gebeld door een cliënt die opnieuw gedwongen in de prostitutie is beland. De hulpverlener vertelt dat de prostituee is ontsnapt aan mannen die haar tegen haar wil vasthouden. Maar ze weet niet waar.
Ik heb alleen het telefoonnummer van de prostituee, haar naam en geboortedatum. Dus besluit ik haar zelf te bellen. Al snel krijg ik haar te pakken. Ze klinkt bang, praat snel en denkt overal de mannen te zien die naar haar op zoek zijn. Ik probeer haar gerust te stellen en op adem te laten komen, maar ze hangt op. Ik blijf haar bellen, vastberaden om deze vrouw te helpen. Ik krijg haar weer aan de lijn, nu vertelt ze dat ze ergens in Amsterdam is, maar ook deze keer hangt ze op. He wacht, ze is in Amsterdam! Daar heb ik zelf zo’n negen jaar gewerkt, dus ik ben er bekend Daar kan ik wel iets mee…
Als man weet ik dat het lastig is om haar vertrouwen te winnen, maar toch blijf ik het proberen. Ondanks dat ze steeds de verbinding verbreekt, krijg ik toch meer informatie om mee te werken. Het wordt me duidelijk dat ze ergens in het drukke centrum rondloopt. Ze is zo bang dat ze continu haar belagers denkt te zien. Steeds maar weer bel ik terug en probeer ik informatie te krijgen over de omgeving, iets dat me zou kunnen helpen om haar op te sporen. Door haar de gebouwen en winkels te laten beschrijven die ze ziet, denk ik uiteindelijk precies te weten waar ze loopt. Ik merk dat ze rustiger wordt. Het lijkt alsof ze nu beseft dat ik haar echt wil helpen.
Onze telefoongesprekken worden langer en terwijl ik met haar in gesprek blijf, vindt er op de achtergrond al enige tijd overleg plaats tussen onze meldkamer en die van Amsterdam. Op mijn verzoek worden er twee vrouwelijke agenten naar de plek gestuurd waarvan ik denk dat ze is.
Een paar minuten later zegt de vrouw dat ze een politieauto aan ziet komen en hoor ik op de achtergrond dat ze wordt aangesproken door mijn collega’s. Ik vraag de vrouw of ze haar telefoon even aan de agenten wil geven. Dat geeft mij de kans om even met mijn collega’s te praten en te vertellen over de situatie. Hierna hangen we op.
Later die nacht spreek ik nog even met de agenten die haar geholpen hebben. Zij vertellen mij dat de vrouw naar een veilig adres is gebracht en dat er voor haar opnieuw de benodigde hulpverlening is ingeschakeld. Zo zie je maar weer dat het in je voordeel werkt als je plaatselijk enigszins bekend bent.
