Deze week was enorm hectisch. Maandag had ik besloten om niet naar de begrotingsvergadering van de gemeente Wassenaar te gaan, en toen bleek mijn mailbox vol te zitten met goede amendementen en moties. En ik ging goochelen met tijd. Ik had zelf ook moties en amendementen gemaakt, spreektekst geschreven en wilde de laatste begrotingsvergadering van deze raad toch meemaken. Dezelfde avond was het ook feest voor onze voorzitster, Rebecca Talbot. Zij zou voor het eerst een diploma-uitreiking meemaken van zichzelf.
Ik was wel al huiverig. Na het loslaten van zo’n beetje alle regels, was dat bij de laatste gemeenteraadsvergadering duidelijk zichtbaar. Mensen omhelsden elkaar, gebruikte elkaars pennen en ga zo maar verder.
Samen met de burgemeester en de griffie waren wij tot een mogelijke oplossing voor mij gekomen. Mijn zitplek was op de gang en werd geroepen om mijn zegje te toen, moties in te dienen en mee te stemmen. Ik hield mijn mondkapje op voor de zekerheid. En het voelde niet goed. Vooral omdat ik ook wist dat de Coronacijfers flink zouden stijgen de dagen erna. Inmiddels is het dan zo ver: we hebben een nieuwe Coronagolf en die heeft verkering met een behoorlijke verkoudheid/griepvirus. Half Wassenaar is wel snotterig en rillerig.
Afijn. Dinsdag was de dag en de besmettingscijfers waren door het plafond gegaan. Rebecca en ik gingen in overleg en besloten dat er een duivels dilemma voorlag. Er moest een keuze gemaakt worden tussen de laatste begrotingsvergadering of haar diploma-uitreiking.
Doorslaggevend was het feit dat Rebecca nog nooit een diploma-uitreiking van zichzelf had meegemaakt. Haar havo-diploma was via staatsexamen thuis, haar Propedeuse hbo Pabo/Sociaal Werk was de omgeving ontoegankelijk, haar bachelor van Pedagogische Wetenschappen precies in de vorige golf en dus digitaal en nu dan haar Master of Science Management van de Publieke Sector werd het dan eindelijk werkelijkheid. En we gingen. We bleven ongeveer een half uur en met mondkapjes op.
Vrijdag was ook minister-president Rutte en Trudeau op dezelfde locatie als wij dinsdag waren. En ook met een mondkapje op.
En toen kwam woensdag. Ik kon eindelijk mijn ouwe wijven pokemonkaartjes gaan zetten op facebook om te ruilen. Via de Jumbo spaar ik voor het album van historisch Wassenaar en heb diverse ruilafspraakjes staan. Druk schuiven met kaartjes, reserveren om weer te ruilen en alle nummers die nog nodig zijn of dubbel worden neergezet en in messenger dan afspraken maken.
Dat ging aardig goed. In de tussentijd was ik mijn voorraam aan het beschilderen voor Halloween. Een beetje cartoonesk en met kleurtjes voor de jongere kinderen in mijn buurtje, Jeruzalem. Elk jaar organiseren een aantal buurgenootjes dit feestje en mogen kinderen vanaf 19.00 uur langslopen.
Aangezien ik geen meldingen kreeg, dacht ik dat het nog wel rustig was qua kaartjes en kon die dag ook nog even ruilen.
Mijn verf raakte op dus ik moest stoppen met verven, maar had nog wat klusjes die ik moest doen en keek niet meer op facebook.
Het werd donderdag.
Snel verf halen om het raam af te schilderen, dus naar de Bruna. Alleen wit, geen zwarte verf. Naar Caatje Hoeraatje, daar de leukste cadeautjes voor kinderen en verf, maar geen zwart. Bij de HEMA: bingo en bij de kassa bleek dat ze die set niet meer mochten verkopen, maar nog andere zwarte verf hadden. Snel nog even op de fiets naar Rebecca om wat af te geven en taart te eten die een vriendin had laten bezorgen en dan zou ik in de middag weer thuis zijn. We gingen nog even met de Canta naar Leiden om bij de Sterrenwacht wat af te geven voor een scriptie.
Op de terugweg begon het te roken in de Canta en ook buiten kwam er rook uit de moterkap. Snel parkeerde wij de Canta bij Rhijnhof en Rebecca ging bellen met de verzekering. Na een half uur bleek dat zij geen oplossing hadden en we nog wat uurtjes lang de kant van de weg moesten doorbrengen. Toen heb ik mijn telefoonbestand erbij gepakt en begon de mensen te bellen die ik als laatste aan de lijn had gehad. Gelukkig was de derde op de lijst niet ziek en kon ons halen. Uiteindelijk was ik om 15.00 uur thuis en mijn lichaam was het zat. En daar was ik facebook weer vergeten. Meer dan 20 meldingen en mijn hoofd barstte. De heks op het raam was nog steeds onthoofd, ik had nog niet gekookt en de klusjes liepen ook niet van harte.
En Tupperware was te logeren zonder Rebecca.
Gelukkig werd het vrijdag en bijna weekend. In de ochtend het raam afgeschilderd, de huiskamer weer gefatsoeneerd en rond 13.30 ging ik even zitten om mijn social media verder door te kijken. Tupperware was buiten in de tuin, dus had ik wel even tijd. Dacht ik.
Ik hoorde een vage boink en ging kijken. Tupperware was blijkbaar niet in de tuin, dus ging ik in huis kijken waar ze was. Na een kwartier zoeken kon ik haar in huis en de tuin niet vinden. Dus schoenen aan, zakje kattensnoepjes mee en roepende door de steeg en de hele wijk. Onder auto’s gekeken en mensen gevraagd of ze een spierwitte langharige kat hadden gezien. En al die mensen leefden zo mee. Een meneer vertelde ook hoe hij zich voelde toen zijn kat kwijt raakte en kort erna moest laten inslapen omdat hij ook tumoren bleek te hebben in zijn koppie. En ik vertelde over de buurkat Chippie die elke dag bij Rebecca op bed kwam liggen en ook dood is. En onze wegen scheidden. Na een uur zoeken, was Tupperware er opeens. Geen idee hoe, waar, wat. Ik was zo blij en gelukkig!
En toen ging mijn deurbel. Die lieve, aardige meneer kwam even vragen of de kat al gevonden was of dat er nog meer gezocht moest worden. Hij heeft hetzelfde als ik: huisdieren zijn ook onze kindjes en je hart breekt ook voor een ander wanneer die zijn of haar harige lieveling kwijt is. Hij is mijn held. En ik print dit stukje zo uit en gooi het bij hem in de brievenbus, zodat hij weet hoe geweldig ik hem vind.
Ik vroeg nog aan Tupperware: Waar was jij nou??
Ze antwoordde met: Miauw.
En ik ben de hele week al de weg kwijt.
Brenda Hagen
Raadslid DITdus!
Diversiteit, Inclusie en Toegankelijkheid dus!
