Drugscontroles, misschien heb je het zelf wel eens meegemaakt, dat je besnuffeld werd door een politiehond. In mijn werk houden we regelmatig drugscontroles op het station. Het is een grensstation waar dagelijks de internationale treinen vanuit België binnenkomen en weer vertrekken. Tijdens zo’n controle dragen wij bewust geen uniform maar normale kleren, zodat de drugdealers er niet meteen vandoor gaan als ze ons zien. Ook altijd van de partij tijdens de controles: een politiehond die speciaal is afgericht om drugs te ruiken. Knap hè!
Inmiddels heb ik al een aantal controles meegemaakt waarbij de hond ‘aansloeg’ bij een man die er steeds vandoor weet te gaan. Al gauw krijgt hij daarom van ons de bijnaam ‘Streetjumper’. Tijdens elke achtervolging is hij niet bij te houden en weet steeds weg te komen. Op die manier ontspringt hij iedere keer de dans om aangehouden te worden.
Op een mooie zomerdag hebben wij weer een drugscontrole op het programma staan. Ik ben nog even op het politiebureau om iets af te handelen als de hondengeleider binnen komt lopen. Hij vertelt dat de hond net aansloeg bij een man die er vervolgens meteen als een haas vandoor ging. “Dat moet onze Streetjumper zijn geweest”, denk ik meteen. De hondengeleider heeft een signalement van de man en vertelt ook in welke richting hij is verdwenen.
Gelukkig zijn er meer collega’s op het bureau aanwezig. Ik vraag snel of ze mijn werkzaamheden willen afhandelen, zodat ik naar buiten kan om Streetjumper te zoeken. Ik pak de autosleutels en rijd weg in de aangegeven richting. Ik zet de auto aan de kant en neem mijn positie in. Ik heb het vermoeden dat Streetjumper wel eens van deze kant zou kunnen komen. En ja hoor, na enige tijd zie ik een man mijn richting op komen lopen die voldoet aan het signalement. Ik stap uit mijn auto en loop op hem af. Als ik hem op ongeveer 10 meter ben genaderd roep ik dat ik van de politie ben en laat mijn legitimatiebewijs zien. Ik houd er rekening mee dat ik nu keihard moet gaan rennen om onze Streetjumper in de kraag te vatten. Tot mijn verbazing rent hij helemaal niet weg maar geeft zich meteen aan mij over. Opeens zie ik dat zijn gezicht lijkbleek is en de mouw van zijn spijkerjas doordrenkt is met bloed. Wat is hier aan de hand?
Voorzichtig help ik hem om zijn jas uit te doen en dan zie ik het: een groot gapend gat in zijn onderarm waar veel bloed uit stroomt. Ik aarzel geen minuut en bel snel een ambulance. Tegelijkertijd zorg ik ervoor dat hij gaat zitten en probeer ondertussen zo goed mogelijk het gat in zijn arm dicht te drukken om het bloeden te stoppen. Terwijl we wachten tot de ambulance er is, verliest Streetjumper een aantal keer het bewustzijn. Potverdorie, waar blijven ze? Voor mijn gevoel duurt het uren voordat de ambulance er is en de verpleegkundigen de man van mij over kunnen nemen. Ze vertellen me dat hij geluk heeft gehad. Als ze later waren gekomen was hij vast en zeker doodgebloed.
Later hoor ik dat Streetjumper tijdens het wegrennen over een hek was gesprongen. Een punt van het hek had zijn onderarm geraakt en doorboord. Daardoor was er een slagader geraakt. Nadat de man weer opgeknapt was, is hij verhoord en met een dagvaarding heengezonden. Wij zijn hem daarna tijdens onze drugscontroles nooit meer tegengekomen.
