Afkomst, jeugd, idealisme, groepsdruk, onderwijs, keuzes maken en….politiek. Daarover ging het gesprek afgelopen zaterdagmiddag. Het boek ‘Rood in Wassenaar’ vormde hiervoor de basis. Het bracht de Amsterdamse wethouder Marjolein Moorman terug naar Wassenaar. In de bibliotheek werd ze bevraagd over dit nieuwe boek. Een, zeker voor haar, logische plek en ‘tempel van verheffing’, om in sociaaldemocratische termen te blijven. Oud-burgemeester Jan Hoekema trad op als gespreksleider. De organisatie was in handen van Ellen Klaver.
Van Polanenpark naar politiek
De titel ‘Rood in Wassenaar’ was voor Marjolein Moorman (1974) een bewuste keuze. Een titel als ‘Arm in Wassenaar’ zou de lading niet hebben gedekt. “We waren zeker niet arm,” geeft Moorman aan. “We woonden in een mooi huis in het Van Polanenpark.” Daar heeft ze haar hele jeugd gewoond.
Tijdens het gesprek blikt ze terug op haar schoolperiode op het Rijnlands Lyceum met een schoolplein verdeeld in twee groepen. De ‘kakkers’ en de ‘alto’s’, waarbij zijzelf toebehoorde. “Wij hadden helemaal geen keuze,” memoreert de wethouder. Ze legt uit dat het voor de ‘kakkers’ makkelijker was om bij de andere groep te gaan staan dan andersom. “Wij hadden helemaal geen geld voor dure merkkleding.” Al wist destijds de moeder van Marjolein Moorman daarvoor wel een inventieve oplossing.
De ‘zeven vinkjes’ van Luyendijk
Jan Hoekema snijdt in het gesprek ook de ‘zeven vinkjes’ van Joris Luyendijk aan. Hoeveel van deze vinkjes – man, hetero, blank/wit, academisch geschoold, na een vwo- of gymnasiumopleiding, welvarende of hoogopgeleide ouders, van wie tenminste eentje Nederlands is – zijn van toepassing op Moorman? “Vijf,” zegt ze. “Vrouw en geen hoogopgeleide ouders.” Ze wijst kritiek op Joris Luyendijk van de hand. “Als we echt iets willen veranderen werkt dat alleen maar als de ‘zeven vinkjes’ dat ook inzien.” Ze wijst erop dat geprivilegieerde mensen vaak niet zien hoe groot de ongelijkheid is. Niet alleen in Amsterdam-Noord maar ook ver daarbuiten. “De ongelijkheid is zo groot dat het onhoudbaar is geworden.” Ze doet daarom een beroep op de ‘sterkste schouders’, ook in Wassenaar.
Strijdbaar
“Ik ben in 2001 lid geworden, was niet actief maar volgde wel de politiek op de voet,” zegt ze over het begin van haar politiek activisme. Haar boek kan in dat opzicht ook worden gezien als een handboek ‘hoe word ik politicus’, lacht ze.
Ze praat over de periode 2014-2018, toen de PvdA niet in het Amsterdamse college zat. Een bijzondere tijd waarin ze nadacht over haar eigen idealen en moest dealen met de PvdA als oppositiepartij. “Wibaut zat met de PvdA in 1927-1929 in de oppositie maar aan hem kon ik niet vragen hoe hij dat deed.”
Ze vond het een pittige periode, maar het zetelverlies zorgde bij haar voor een enorme strijdbaarheid.
‘Het persoonlijke is politiek’
“Politiek is toch de plek waar je wetten maakt dat invloed heeft op ieders leven,” geeft Moorman aan. Ze ziet ook de schaduwkanten. Moorman geeft een discussie met Sylvana Simons als voorbeeld. Simons betoogde dat Moorman niets over discriminatie mocht zeggen omdat Moorman dat zelf niet ervoer. “Daar gaat het natuurlijk helemaal mis,” zegt Moorman. “Politiek gaat natuurlijk juist over het verplaatsen in een ander.”
Deze en andere statements zorgden voor een boeiend en onderhoudend gesprek, ook met de toehoorders tijdens de vragenronde. Over 16 maart, de dag van de gemeenteraadsverkiezingen, was ze ook helder. Voor de lezers van Wassenaarders.nl had ze een duidelijke boodschap:
“Stem, want politiek gaat heel erg over je eigen toekomst en hoe je dat voor je ziet. Zeker in een tijd met toenemend wantrouwen en een steeds grotere kloof. Het is zo belangrijk dat je jezelf laat horen.” En, voegt ze er met een knipoog aan toe, “het liefst PvdA.”
