Oef, dit zijn van die meldingen waar je even van moet slikken: Of we naar een straat in ons gebied willen gaan, waar een pasgeboren baby een moeilijke start heeft.
Direct doen we de sirene en blauwe lampen aan en kijken elkaar aan. We weten allebei wat we misschien gaan aantreffen en denken: dit willen we niet. Terwijl we heel snel die kant op rijden maken we een plan, een taakverdeling en bereiden ons voor op wat we wellicht straks moeten gaan doen.
Als we de straat in rijden worden we direct gewenkt door een kraamhulp die in de deuropening staat. Ze leidt ons naar binnen in een woning waar we een pasgeboren baby’tje op de bank zien liggen en een moeder die net bevallen is. Ook zien we de kersverse vader die in tranen is. De moeder is nog bezig met de nageboorte. Het baby’tje is een meisje van slechts tien minuten oud. Ze heeft gelukkig wel een hartslag, maar haar longen doen niet wat ze moeten doen. Het kindje is blauw en ze ziet er erg naar uit.
Ik loop direct naar de verloskundige toe, die druk bezig is om het kindje te beademen. Ik zie dat de verloskundige in tweestrijd is. Ze wil het kindje redden, maar moet ook de moeder nog helpen. Ik bied aan om de beademing van de pasgeborene over te nemen en de verloskundige is zichtbaar opgelucht.
En daar zit ik dan, bij zo’n klein schepseltje die niet zelfstandig ademhaalt. Het is best lastig om zo’n klein kindje goed te beademen en ik focus me daar volledig op. Na een poosje, het voelt als een half uur, hoor ik gestommel en komt er een heel leger aan ambulancepersoneel binnen. Ik ga door met beademen tot zij het van mij over nemen en dan kan ik even afstand nemen.
De moeder is inmiddels enigszins aangekleed en vader staat er wat radeloos bij. Ook hij is in tweestrijd, hij wil wat doen maar heeft geen idee wat. Mijn collega loopt naar hem toe, ondersteunt hem en geeft de man wat praktische tips over wat er allemaal gaat gebeuren en hoe hij hierin wat kan bijdragen. De vader is mijn collega dankbaar dat hij wat tastbaars kan doen.
Even later landt de traumahelikopter en wordt het baby’tje klaargemaakt voor vervoer. Het is prachtig om te zien hoe voorzichtig het ambulancepersoneel met het kindje omgaat. Ze leggen het meisje zelfs nog even bij haar moeder. Dan is het echt tijd om te gaan. De ambulance gaat met spoed naar het ziekenhuis met het kindje. Moeder wordt razendsnel opgelapt zodat zij er achteraan kan. De vader mag met de moeder mee in de ambulance.
En dan is alle chaos ineens voorbij. Wij checken of de woning goed wordt afgesloten en dan gaan wij ook weer verder. Ik rijd eerst naar huis, waar ik mijn dochter een dikke knuffel geef. Daar komen de eerste tranen. Daarna gaan we terug naar het bureau om even bij te komen. Alle collega’s wachten op ons en steunen ons na deze moeilijke melding. Het is fijn om even alles van ons af te praten en de emotie even helemaal te kunnen laten gaan.
Als ik na de dienst naar huis ga, voel ik me iets beter, maar de gebeurtenis blijft door mijn hoofd gaan. Zo’n klein meisje dat nu al zo hard moet vechten. En dan haar ouders. Wat zo’n fijne en bijzondere gebeurtenis had moeten zijn verandert ineens in een nachtmerrie.
De volgende dag word ik door een collega gebeld. Het meisje heeft de nacht gehaald. Het blijkt dat ze een longinfectie heeft. Ze moet met haar moeder zeven dagen in het ziekenhuis blijven, maar ze gaat het redden. Wat een goed nieuws. Een collega regelt een kraamcadeautje, zodat mijn collega en ik dit binnenkort samen kunnen langsbrengen. Want dit kindje zullen wij niet snel vergeten.
Enkele weken later gaan mijn collega en ik samen bij het kindje en de moeder langs met het cadeautje. Direct als we binnen worden gelaten worden we overladen met bedankjes en vragen over hoe alles is gegaan tijdens die melding. Het mooiste bedankje zien we even later; het baby’tje ligt kerngezond in de armen van haar moeder. Het meisje is lekker aan het brabbelen en heeft een gezonde kleur. Haar moeder vertelt dat ze er waarschijnlijk helemaal niets aan overhoudt. Wat een prachtig nieuws!
