Het nieuwe decennium is nog maar nauwelijks begonnen of we kunnen al spreken over de akelige jaren ’20. Geen ‘roaring twenties’ zoals een eeuw geleden. Dit maal is het een ander soort ‘roaring’. We begonnen dit decennium met een wereldwijde epidemie en toen die redelijk onder controle leek te zijn, startte Rusland een oorlog in Oekraïne met enorme consequenties. En, oh ja, ondertussen werd ook nog het Capitool bestormd en worden wereldwijd de effecten van de klimaatverandering steeds zichtbaarder. En wat ons land betreft: gierende inflatie, stikstofellende, aanzwellende migratiestromen en ‘zelfvernietigende’ Haagse politiek.
En erger nog: nauwelijks perspectief dat het de komende jaren beter zal gaan. De gevolgen voor ons land zullen van dien aard zijn dat naar verwachting onze kinderen minder welvarend zullen zijn dan hun ouders. We zouden heel ver terug moeten in de tijd voor een zelfde conclusie. Natuurlijk laten deze ontwikkelingen Wassenaar niet onberoerd. Bouwprojecten die vanwege stikstof gefrustreerd worden. Een steeds grotere groep die door de inflatie de eindjes niet meer aan elkaar kan knopen. Het moeten ‘inschikken’ om plaats in te ruimen voor vluchtelingen. De gaskraan die uiteindelijk ook in ons dorp dichtgaat. Gevolg is groeiende ontevredenheid die makkelijk kan ontsporen.
De huidige situatie schept extra verplichtingen voor onze politici. Het is niet mogelijk dorpspolitiek te bedrijven zonder rekening te houden met al die ellende die over ons wordt uitgestort. Het is daarom verstandig dat in de Paauw en aan de formatietafel wordt uitgezoomd en beseft wordt waar het werkelijk om draait voor de burger. Dat betekent dat dorpspolitieke kwesties wat meer gerelativeerd mogen worden. Blijkbaar is dat voor onze politici erg lastig. Kijk maar eens hoe lang de formatie van een nieuw bestuur niet duurt. Natuurlijk moet dat zorgvuldig gebeuren; we verwachten niet minder dan dat.
Maar het zou ons niets verbazen dat eerder discussies over het wel of niet 30 km in de Jagerslaan de formatie ophouden dan hoe te voorkomen dat steeds meer dorpsbewoners in de armoedeval terechtkomen. Door je vast te bijten in ‘klein bier’ krijgt een onderwerp vaak gigantische proporties. Het is dan beter om de kwestie te relativeren waarna een oplossing vaak snel wordt gevonden. De opdracht van de Vrienden aan het nieuwe bestuur en al onze politici de komende jaren is dan ook in de eerste plaats om ons door de akelige jaren ’20 heen te loodsen.
De Vrienden: voor een breder perspectief
