De meldkamer voor ons, of we naar een verzorgingshuis in de buurt willen gaan. Daar is een man aan komen wandelen die nogal in de war lijkt. Volgens de melder stond de man met zijn rollator ineens binnen en gaf aan niet meer te weten waar zijn auto was. De melder vond het allemaal wat onsamenhangend en had de man een kop koffie aangeboden. Ondertussen had hij de politie gebeld. De man was ongeveer tachtig jaar oud en liep bijzonder moeilijk. Helaas kon de melder de man niet binnen houden, hij was ondertussen weer verder gewandeld op zoek naar zijn auto.
Mijn collega en ik doen de aanname dat we inderdaad met een verwarde of demente man te maken hebben. We beginnen te zoeken, rijden in de omgeving van het verzorgingshuis en kijken uit naar de man. Plotseling zien we hem lopen. Hij schuifelt achter zijn rollator over een fietspad.
We parkeren de auto en lopen naar hem toe. We maken een ‘praatje pot’ zoals we dat noemen en vragen de man wat hij aan het doen is. Hij begint een heel verhaal over dat hij naar een voorstelling is geweest en dat hij zo’n moeite had om een parkeerplek te vinden. Daarom heeft hij de auto in een willekeurige straat gezet, maar nu kan hij die niet meer terug vinden.
Wij vragen ons af of de man überhaupt een rijbewijs heeft en of hij alles wel helemaal helder ziet. De man vertelt dat hij verschillende talen spreekt en zelfs nog bezig is met een nieuwe taal te leren, want een heldere geest is een helder lichaam. Zo houd je jezelf gezond.
De man komt ineens helemaal niet meer in de war of dement over. Als we zijn naam weten en we hem nakijken komen we erachter dat hij inderdaad een rijbewijs heeft en dat er helemaal geen meldingen over hem in het systeem staan.
We laten de man in onze auto stappen en vouwen zijn rollator op. De man geeft me zijn autosleutels, een duidelijke omschrijving van zijn auto en noemt het kenteken. Dan begint de zoektocht naar de vermiste auto. We rijden wel een halfuur lang rondjes. De man vertelt wel honderd keer in wat voor soort straat hij zijn auto heeft geparkeerd. We kunnen het verhaal inmiddels dromen. Nadeel is dat in ons werkgebied alle straten bijzonder veel op elkaar lijken en bijna elke straat aan de omschrijving van de man voldoet.
We rijden en rijden maar en in elke straat druk ik op het knopje van de afstandsbediening van de auto. Geen resultaat. Uiteindelijk verbreden we ons zoekgebied en plotseling zie ik de lampjes van een auto knipperen. Ja! We hebben de auto gevonden! Hij stond uiteindelijk veel dichterbij dan dat we dachten. De man is super blij en we helpen hem met overstappen in zijn eigen auto. Hij bedankt ons nogmaals en rijdt weg.
Een uurtje later krijgen we een melding via het service centrum, er is een e-mail binnengekomen van onze ‘verwarde’ man die ons graag hartelijk wil bedanken voor al onze hulp. Ik moet glimlachen. Zo zie ja maar hoe je op het verkeerde been wordt gezet als je te snel aannames doet.
