Zondag vieren de kerken Pinksteren – het feest van de Geest. Zo ook de Vrijzinnigen aan de Lange Kerkdam.
Wat is de Geest voor jou, vroeg een vriendin mij tijdens een wandeling met prachtige vergezichten over de oceaan en San Francisco. Het heeft iets te maken met wat hier gebeurt, zei ik, we staan boven op een berg en kunnen naar alle kanten heel ver kijken, dat doet wat met me. Het maakt me aan de ene kant heel klein en kwetsbaar en het inspireert, laat me diep ademhalen. Zo is het met de Geest, en hoewel je die niet letterlijk kan zien, geeft de Geest die van God komt, je een nieuwe blik, nieuwe ogen om naar de wereld te kijken. Ogen van compassie. Compassie met mensen die vastzitten in hun eigen gedachten en bubbel, met mensen die van buitenaf het zwijgen wordt opgelegd, met de mensen van elke dag om je heen. Ja maar, antwoordde ze, wat is dan het verschil tussen medemenselijkheid en de Geest?
Voor mij is de Geest een bevestiging dat er meer is tussen hemel en aarde, een ervaring die me boven mijzelf uittilt. Er zijn dingen die niet alleen van de mens en zijn creativiteit afhangen, dingen die groter zijn dan ik. Om daar woorden aan te geven noem ik ze ‘van God’. Jij mag het creativiteit noemen of inspiratie. We wandelden nog een stuk verder en verwonderden ons erover hoe wij, zij een nuchtere wetenschapper en ik een typische alfa en dominee, al ruim dertig jaar zo’n hechte vriendschap hebben.
Het stemde me hoopvol en het gaf alvast een Pinkstergloed om even op de top te kunnen staan, de wind te voelen en mijn omgeving van alle kanten te kunnen bekijken. Ik kreeg als het ware nieuwe ogen, nieuwe inspiratie voor de Pinksterdienst, weer terug in Wassenaar.
De Geest des Heren heeft een nieuw begin gemaakt,
in al wat groeit en leeft zijn adem uitgezaaid.
De Geest van God bezielt die koud zijn en versteend,
herbouwt wat is vernield, maakt een, wat is verdeeld.
Ds. Henriette van Dunné
