Wassenaar is al een tiental jaren voorbestemd om de groene oase in de randstad te zijn. De plaats waar mensen uit de dichtbevolkte randstad rust kunnen vinden en kunnen recreëren. Maar mag dit ten koste gaan van haar eigen inwoners? Want hoe strijdig is de situatie, zoals die zich nu aftekent? De werkelijkheid geeft helemaal geen rust, maar onrust. In het bijzonder voor de inwoners van Wassenaar zelf.
Wat een verademing is het nu in deze week door de Navo top Wassenaar min of meer onbereikbaar is geworden en er veel minder verkeer door het dorp raast.
Groene oase als verdienmodel
Hoe anders was het vrijdag jongstleden toen ik rond 9.45 uur voor een afspraak onderweg was. De gedachte van Wassenaar als verdienmodel kwam meteen in me op toen ik voor de zoveelste keer vast stond in het verkeer bij de rotonde van de van Zuylen met de van Oldenbarneveltweg. De ene na de andere bus vol met kinderen, die op schoolreisje gingen naar Duinrell, legde het verkeer volkomen lam. In korte tijd telde ik maar liefst 15 bussen op de rotonde. Een ambulance, die blijkbaar op de van Zuylen moest zijn, reed uiteindelijk maar het fietspad op. De gehele van Zuylen stond muur vast.
Toen ik eindelijk de rotonde kon oversteken kwam ik nog een tiental bussen tegen voordat ik bij het stoplicht van Den Deyl was aangeland. Daar sloegen drie bussen, komende uit de richting Amsterdam, rechtsaf de Lange Kerkdam op, hetgeen natuurlijk verboden is. Ook draaiden er vier bussen uit de richting Den Haag Wassenaar in. Hoeveel bussen rijden er eigenlijk dagelijks Wassenaar binnen? En in de middag rond een uur of drie verplaatste het hele circus zich natuurlijk weer in de tegenovergestelde richting door Wassenaar.
Er rijst op zulke momenten bij vele inwoners vaak de vraag of er überhaupt wel eens wordt nagedacht over de overlast, die al deze drukte geeft in een dorp als Wassenaar? Het artikel op deze site, waarin de huidige graaf Philip van Zuylen een boek over Duinrell overhandigde aan burgemeester De Lange, leverde dan ook diverse kritische reacties op. Duinrell ontvangt jaarlijks 1,4 miljoen bezoekers stond te lezen in het artikel. Hoeveel verkeersdruk legt dat op ons dorp?
Duinrell
In het verleden stelde graaf Hugo van Zuylen zijn landgoed open met eenvoudig vertier zoals een hertenweide, een theetuin in de serre, een volière en een speeltuin. En voor de skiliefhebbers een ski-baan van dennennaalden.
Zijn missie was familieplezier bieden het hele jaar door. Hoe ver is deze visie in de huidige tijd doorgeslagen?
In de loop der jaren bouwde graaf Hugo het eenvoudige vertier uit tot een pretpark. Maar alles bleef nog binnen de grenzen van toelaatbaarheid. En de graaf was de inwoners van Wassenaar dankbaar, dat zij de, toen nog beperkte, drukte door Duinrell tolereerden. Als dank stelde hij Duinrell een dag per jaar gratis open voor de Wassenaarders. De graaf begreep het. Dat kweekte goodwill.
Nu is Duinrell een verdienmodel geworden. Zelfs bij het gedurende het jaarrond huisvesten van bijna duizend asielzoekers, hetgeen burgemeester de Lange buiten de gemeenteraad om met de huidige graaf van Zuylen is overeengekomen, gaat het alleen om geld. Er wordt geen seconde nagedacht over de druk, die dit op de Wassenaarse gemeenschap legt. Het is puur economisch belang. Niks sociaals bij. De asielzoekers leveren Duinrell maandelijks een astronomisch bedrag op . Op deze site is de ongerustheid hierover dan ook meermaals door Wassenaarders geuit.
Wassenaarse Slag
Maar het is niet alleen Duinrell, dat zonder oog te hebben voor de inwoners probeert te verdienen aan het ‘Groene Oase’ imago. Zo werd bij de plannen van de gemeente om het strand voor ruim 7 miljoen aantrekkelijker te maken voor recreanten van buiten Wassenaar, nauwelijks rekening gehouden met de wensen van de Wassenaarders. Een door honderden mensen ondertekende petitie om het mooie kleinschalige familiestrand te behouden, werd terzijde gelegd voor een ambitieus plan om meer recreanten naar de Wassenaarse slag te trekken. Dit zonder gedegen onderzoek te doen naar de daardoor toenemende verkeersdruk in het dorp.
Tegelijk wordt het door de gemeente uitbaten van de parkeergelegenheid in ‘De Kuil’ en bij de strandopgang door wethouder Van Doeveren gezien als een verdienmodel. Het moet geld op gaan leveren. Alle praktische problemen, die dit met zich mee gaat brengen worden gemakshalve terzijde geschoven. De gedachte aan rust in een groene oase is ook bij deze plannen ver te zoeken. Economisch belang gaat blijkbaar voor het belang van de inwoners van Wassenaar.
Een betere balans is mogelijk
Toch zijn er andere mogelijkheden om de balans beter te maken. Zo zijn er voorstellen gedaan om recreatiemogelijkheden aan de randen van Wassenaar te creëren, zodat er geen extra verkeersdruk in het dorp ontstaat. Krijgen deze voorstellen ook een echte kans ?
Hoe mooi zijn ook de plannen om renbaan Duindigt nieuw leven in te blazen en te betrekken in de groene corridor van Meyendel via Duindigt naar Clingendael en het Haagse bos? Dat zou een enorme verlichting geven voor bijvoorbeeld Meijendel, maar ook voor het dorp zelf.
Door de laksheid van de gemeente Wassenaar zijn deze plannen nu echter totaal op de helling komen te staan, doordat de financiële noodkreet van Duindigt jarenlang bij de wethouder in zijn bureaula bleef liggen. En dat terwijl deze mooie plannen de gemeente geen cent hoefden te kosten.
Beseft het college van de gemeente Wassenaar inmiddels, samen met de mensen, die bezwaar maakten tegen de bouw van 46 woningen op het terrein om de renbaan te laten voortbestaan, dat ze hiermee de deur open zetten voor projectontwikkelaars om hier bijvoorbeeld een grootschalig huizenproject van honderden woningen neer te zetten? Of dat er een groot pretpark gaat komen? Of ziet het college ook dit weer als een nieuw verdienmodel?
Vele Wassenaarders houden hun hart vast nu er binnenkort een executieverkoop gaat plaatsvinden.
Veel te weinig oog heeft voor het welzijn van haar inwoners
Van vele geboren en getogen Wassenaarders klinkt het geluid, dat ze hun dorp bijna niet meer terug kennen. Het rustige, vriendelijke dorp, waar mensen hun kinderen met een gerust hart naar school konden laten fietsen, zonder dat ze het risico liepen op de overvolle en onoverzichtelijke rotondes te worden plat gereden. Het dorp waarin ouders hun kinderen alleen naar de sportverenigingen lieten fietsen, zonder dat ze bang waren, dat ze werden lastig gevallen door asielzoekers. (Nu brengen deze ouders hun kinderen met de auto, hetgeen ook weer extra verkeersdruk geeft.) Het dorp waar je in de Langstraat zo gezellig kon winkelen in de bekende winkeltjes en velen elkaar kenden en er een praatje maakten. En dit allemaal zonder peperdure steentjes. Het dorp waar je in alle rust met je dorpsgenoten op het familiestrand kon afspreken. En het dorp bekend om haar nationaal en internationaal geroemde icoon renbaan Duindigt.
Dat dorp bestaat niet meer. Het sociale hart is eruit.
Is het tij nog te keren en kunnen we nog terug naar ons vertrouwde rustige dorp? Het zou kunnen als de gemeente duidelijke grenzen van toelaatbaarheid zou aangeven en ook daadwerkelijk gaat luisteren naar de wensen van en oog heeft voor het welzijn van haar inwoners.
Nu lijkt Wassenaar als groene oase in de randstad verworden tot één groot verdienmodel.
