Laat ik mij even voorstellen. Ik ben Sam Pomp. Mijn bijnaam is ‘Sam Babbel’. Velen hebben een bijnaam. Een bijnaam is een breed bekende niet officiële naam die voor de drager zowel een positieve als een negatieve lading kan hebben. Soms denk ik wel eens, als je geen bijnaam hebt tel je niet mee. In Wassenaar hadden vele personen een bijnaam zoals: Heilige Jozef, Jan de Kat, Jantje Tram, de Puntzak, de Kip, dikke Piet, Jan Kontje, Chris de la Grande, Jaap Drol, de Bolle, Witte, Piet de Kikker, Kees Pickwick, Kees Tuf etc. Iedere Wassenaarder wist exact over wie het ging.
Mijn vader was de legendarische Teun Pomp, bij velen wel bekend. Iedereen dacht, dat dat zijn bijnaam was maar dat was niet zo. Hij heette zo. Ik ben geboren in Wassenaar. Mijn grootouders hebben voor de oorlog gewoond in het gebied De Rijs in Wassenaar. Mijn beroep was veedrijver, later nachtwaker bij huize ‘De Paauw’.
Ik sta bekend om mijn onafscheidelijke klompen en mijn hond “Bikkie”. Elke ochtend liep ik met mijn schapen van de duinweiden naar de weilanden langs de Wetering. Ik maakte altijd met iedereen een praatje. Ik spreek in een mengsel van plat Haags en oud-Wassenaars dialect en hou van sterke verhalen, die ik steevast begin met: “Luister, dit mag je niemand vertellen…”.
In mijn jonge jaren was ik actief op Koninginnedag (thans Koningsdag), waar ik als jurylid de mooiste tuinkabouters beoordeelde op het Oranjefeest op Duinrell, later de Berkhei aan de Van Zuylen van Nijeveltstraat. Tegenwoordig is dat Oranjefeest op de Dr. Mansveltkade.
Mijn vader, de legendarische Teun Pomp is in 1993 overleden tijdens een middagdutje onder een boom bij de Hofcampweg (nu het Geesbert van Barneveldpark). Vanuit zijn huis werd hij met veel ceremonieel, liggend in een koets naar de dorpskerk gereden. De koets was zwart omfloerst en werd getrokken door 6 zwarte Friese paarden. Hij werd daar begraven met zijn klompen nog aan. Ik ben overigens getrouwd met Kaatje Water. Ze werd vroeger nog wel eens gepest als ze water ging halen bij de pomp.
Mijn vader had een column in de plaatselijke krant ‘De Wassenaarder’. Die krant bestaat helaas niet meer. Ooit heeft hij mij wel eens gevraagd of ik die column niet zou willen overnemen maar daar had ik geen zin in. Maar het kriebelde wel. En nu, dat ik op leeftijd ben, ga ik het doen.
Binnenkort kom ik met mijn eerste column.
Sam Babbel
