Vorige week vrijdag en afgelopen woensdag stelden we met plezier onze nieuwe columnisten aan u voor: Sam Babbel en Kaatje Pomp. Vandaag is het de beurt aan Sam Babbel om af te trappen met zijn eerste column voor Wassenaarders.nl. Woensdag leest u bij Wassenaarders.nl de eerste bijdrage van Kaatje Pomp – Water.
Maar nu: Sam Babbel. Aan het woord:
Nou, ik zeg het je eerlijk, het is een zooitje. Ik heb me deze week weer de benen uit het lijf gewandeld met Bikkie aan mijn zijde. Dwars door de Langstraat, of wat dáár nog van over is en vooral de herinnering aan wat er vroeger zat. En daar zat heel veel: kruidenierswinkel van Han Lely, Beuk met z’n platen, Piet de Smit de fietsenmaker, Visser de bakker, Kreeft met Jamin, de Bunnik met antiek, Hilhorst met wijnen, Kraan kantoorartikelen, het Astratheater, Kroon de winkelier, bakker Overgaag, Stijnis met van alles en nog wat, Wico Borst, Ammers, Bijvoet met fietsen, de Nutsspaarbank, Verkade, Wielders en nog veel, veel meer…
En nu wat ooit een keurig dorpshart was, zijn andere neringdoenden neergestreken. Ook lijkt het tegenwoordig meer op het achtererf van een bouwmarkt waar een stoeptegeloorlog is uitgebroken. En dat allemaal omdat het centrum een ‘opwaardering’ nodig heeft. Opwaardering, ja ja. Alsof je een oude DAF een spoiler en Bluetooth geeft en denkt dat-ie dan ineens mee kan met de Tesla’s.
Ik weet nog goed – toen ik als nachtwaker rond De Paauw liep – dat ze ook zo begonnen met dat stuk waar nu de HEMA en verderop de Kruidvat zit. Toen waren de mensen ook boos. “Bomen weg, mooie huisjes met Leilinden weg, parkeerplaatsen foetsie, geld over de balk!” riep men toen al. En weet je wat? Een paar jaar later liep iedereen er met een beker koffie in de hand alsof het altijd al zo had moeten zijn. Maar nu? Nu is het menens.
De straten lijken wel een soort parcours. Ik sprak mevrouw Koekkoek van de Berkheistraat, ze is 82 en sinds kort aangewezen op een rollator. “Het lijkt wel alsof ik over een maïsdoolhof loop, maar dan met stenen,” zei ze. En ze is niet de enige. Zelfs mijn ouwe hond Bikkie struikelde. En Bikkie struikelt normaal alleen over z’n eigen staart.
Kijk, ik snap best dat er onderhoud nodig is. De boel verzakte als mijn opa’s tuinstoel na een natte zomer. Maar moet het nou altijd tegelijk, alles overhoop? De hele zomer lang staan er hekken, oranje hesjes en mannen met schepjes te praten over buizen waar ze gisteren ook al bij stonden. Ondertussen zitten de terrasjes wel vol maar hoor je de winkeliers zuchten tot in Voorschoten.
En dan heb je de Facebookbrigade nog. Oei oei. Eén tegel scheef en de dorpspleinpagina ontploft. Iedereen is ineens stratenmaker, stedenbouwkundige én financieel expert. “Verspilling van gemeenschapsgeld!” roepen ze, terwijl ze met een bekertje bubble tea over een vers gelegde stoep struikelen. Ach, sociale media… vroeger deed je dat nog gewoon bij de kaasboer op de hoek. Mopperen met een plakje jong belegen in de hand. Veel gezelliger.
Toch – en dat zeg ik erbij – ik zie ook dat er mensen zijn die het wel begrijpen. Die snappen dat verandering pijn doet. Dat je eerst even door de modder moet om straks weer over een stevig pad te lopen. Dat je geen omelet kunt bakken zonder een paar eieren te breken, al moet je daar tegenwoordig eerst een vergunning voor aanvragen.
De gemeente zegt dat het allemaal zorgvuldig gebeurt. Ik hoop het maar. Ze zouden wat mij betreft wel wat vaker mogen uitleggen wat ze doen en waarom. Een praatje op de markt, een plattegrond bij de supermarkt, desnoods een ambtenaar op een bakfiets. Want niet iedereen leest graag digitale nieuwsbrieven met vijf bijlagen en een wachtwoord.
Enfin. Het centrum van Wassenaar verandert. Dat doet pijn, het rommelt, het schuurt. Maar als straks het stof is neergedaald, de stoep weer vlak is, de bloembakken gevuld zijn, alle winkels weer bemenst….en op de buitenterrassen alle stoelen weer bezet zijn, dan weet ik zeker dat we weer zullen mopperen – maar dan over waar laat ik mijn auto, waarom let men niet op het fietsen in de Langstraat of de kleur van de bloemen in de bloembak.
Tot die tijd blijf ik gewoon mijn rondje lopen, met Bikkie. En wie me onderweg tegenkomt: Ik luister, ik groet, en ik fluister zachtjes: “Luister… dit mag je niemand vertellen… het kost wat maar dan heb je ook wat”
Sam Babbel
Veedrijver in ruste, nachtwaker-emeritus en chroniqueur van een dorp in beweging.
