Mijn collega en ik rijden op de Rijksweg A10 als we een melding binnenkrijgen. Er is een incident op de A10 waarbij mogelijk een voetganger is aangereden. We zijn dicht bij de plek van het ongeval en rijden die kant op.
Het is druk op de weg. We banen ons een weg door het stilstaande verkeer en komen aan bij het ongeval. Direct nadat we zijn uitgestapt, hoor ik het gegil en gekrijs. De situatie overvalt me. Vijftien gillende en schreeuwende mensen die over de snelweg lopen, een pikzwarte hemel, auto’s die kriskras door elkaar staan en het blauwe geknipper van ons zwaailicht. Ik herpak me meteen en zie mijn collega richting een personenauto op de vluchtstrook rennen.
Ik hoor iemand roepen: ‘Hij is dood, dit heeft geen zin’. Dan zie ik op de snelweg iemand liggen. Snel pak ik de AED en ren erop af. In mijn rechterooghoek zie ik dat mijn collega in gesprek is met een geëmotioneerde vrouw. Ik schreeuw naar hem en steek mijn duim op. Ik krijg een duimpje terug.
Met een ratelende portofoon en een AED in mijn hand kom ik dichterbij. ’Je hoeft niet te kijken, het heeft geen nut’, zegt een omstander terwijl hij naar het slachtoffer wijst. Ik moet toch kunnen uitsluiten dat hulp niet meer nodig is en til een hoes op die over het slachtoffer ligt. Ik zie direct dat de man niet meer leeft. Zorgvuldig leg ik de hoes weer terug en dek het lichaam af.
Terwijl ik terug ren naar onze auto, zie ik dat er nog een persoon op de grond ligt. Er staan enkele mensen omheen te gillen en roepen. Kennelijk ben ik al een keer langs dit tweede slachtoffer gelopen, maar door de vele auto’s die kriskras op de snelweg staan heb ik dit slachtoffer niet gezien.
Ik kniel neer en er gaat een golf van opluchting door mij heen als ik zie dat de borstkas van deze man op en neergaat. Hij leeft nog gelukkig. Zijn onderlichaam is wel in een onnatuurlijke positie gedraaid. Ik ben blij dat op dat moment het Mobiel Medisch team aan komt rijden. Ik vraag de artsen meteen om assistentie. Ondertussen wijs ik hen op het tweede slachtoffer, die onder de hoes ligt.
Achter mij zie ik een zee van blauwe lichten; meerdere politieauto’s komen aanrijden. Versterking! Ondertussen wordt er meer duidelijk over het incident. Het blijkt dat de passagiers van een auto onderling ruzie hebben gekregen. De auto is toen gestopt op de vluchtstrook. Een van de mannen is vervolgens uitgestapt en de snelweg opgerend. Een tweede man is er achteraan gerend. Beiden werden meerdere malen geraakt, door diverse auto’s. Een man is hierbij om het leven gekomen.
Terwijl ik de AED weer opberg, zie ik tal van collega’s druk in de weer. Het blijkt dat op de afritten van de snelweg nog diverse gedeukte auto’s stilstaan. Deze mensen hebben ook dringend hulp nodig. Alle betrokkenen worden naar het politiebureau gebracht. Hier kunnen ze na een bak koffie hun verhaal doen.
Ondertussen staan mijn collega en ik nog steeds op de snelweg. We worden vergezeld door tal van collega’s, het gebrom van een generator van de brandweer, de pikzwarte nacht, de verlichting van de hulpverleningsvoertuigen, de felle lampen van de Verkeers Ongevallen Analyse. De herrie aan het begin van de avond heeft plaatsgemaakt voor stilte, die als een klamme handdoek aanvoelt. Het geschreeuw van deze avond blijft echter nog lichtjes in mijn oren nagalmen…
