Bij Voorlinden krijgt Nick Cave (1957) zijn allereerste museale solotentoonstelling ooit met zijn serie The Devil – A Life. De Australiër is vooral bekend als muzikant, maar studeerde in zijn vroegere jaren beeldende kunst. Met zeventien handbeschilderde keramische figuren vertelt hij in de serie het leven van de duivel, van zijn geboorte tot aan zijn dood. Cave liet zich hierbij inspireren door Staffordshire flatbacks, populaire schoorsteenmantelversieringen uit de Victoriaanse periode. Museum Voorlinden heeft de gehele serie verworven en tentoonstelt ze met trots vanaf 14 december 2024.
Nick Cave verbeeldt in The Devil – A Life (2020-24) het leven van de duivel in zeventien taferelen. Zo toont hij in de serie geglazuurde keramische beeldjes de duivel als kleine jongen die de wereld erft, opgroeit, verliefd wordt en ten strijde trekt. Nadat hij zijn eerstgeboren zoon doodt, toont hij berouw – een zelfportret van de kunstenaar in zijn kenmerkende zwarte pak. Uiteindelijk wordt ook de duivel geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. De serie is het eerste grote beeldende werk van Cave en aangekocht door Voorlinden. Daar krijgt hij nu zijn eerste museale solotentoonstelling.
Nick Cave: Wat begon als het verlangen om een klein duivelsfiguurtje te maken, als drager van een intens rode glazuur, werd een reis door een reeks verpletterende gebeurtenissen naar een soort van verlossing.
Duivel met gebreken
The Devil – A Life is een visueel verhaal waarin Cave de complexiteit van de menselijke natuur onderzoekt. Hij weergeeft de duivel niet als een angstaanjagende antichrist, maar als een herkenbare figuur met gebreken. Daarmee laat hij zien dat iedereen zowel het goede als het kwade in zich heeft. Door de duivel het leven te laten ervaren, met bijkomende ups en downs, toont hij zowel de donkere, irrationele kanten van het menszijn, maar ook onze wens om altijd beter te zijn en beter te doen. De verhaallijn is geïnspireerd op de Kruiswegstaties, een reeks van veertien afbeeldingen van Jezus Christus op de dag van zijn kruisiging. In zijn serie toont Cave hoe de Duivel zich met de tijd ontwikkelt, begeleid door symbolische figuren zoals een bloedrode aap en rode, zwarte en witte paarden — de kleuren van de drie ruiters uit de Apocalyps, zoals beschreven in de Openbaring.
Suzanne Swarts, directeur Voorlinden: Staffordshire flatbacks zijn van origine in massaproductie vervaardigde beeldjes voor op de schoorsteenmantel, maar in de handen van Nick Cave worden ze kunst. Deze diep persoonlijke serie sculpturen toont in krachtige kleuren en composities het verhaal van de duivel als een alledaagse man gevormd door triomf, verdriet en wroeging.
Over Nick Cave
Nick Cave is zanger en componist en schrijft songs, boeken, gedichten en scenario’s. Hij werd geboren in Warracknabeal in Victoria, Australië, en studeerde schilderkunst aan het Caulfield Institute of Technology in Melbourne voordat hij zijn studie inruilde voor de muziek. Hij werd bekend als frontman van The Birthday Party (1973-83) en richtte in 1984 zijn huidige band op, Nick Cave and The Bad Seeds.
Een terugkerend thema in zijn werk is religie, wat hij benadert met een mengeling van twijfel en geloof. Deze spanning wordt weerspiegeld in en is essentieel voor zijn creatieve proces, waarin hij religie gebruikt om diepere en meer fantasierijke manieren van denken te vinden. The Devil – A Life (2020-24) was eerder te zien in Xavier Hufkens Gallery in Brussel, België, en was onderdeel van de tentoonstelling We in het Sara Hildén Art Museum in Finland, samen met werk van Thomas Houseago en Brad Pitt.
Nick Cave: ’s Nachts, als ik probeer te slapen, sluit ik mijn ogen en zie ik de beeldjes achter elkaar voorbijkomen – de pasgeboren Duivel genesteld tegen het veulen, de kleuter met zijn vuurbal, het kind met de rode aap, de Duivel die het meisje verleidt, de Duivel die ten strijde trekt door een bloemenveld en dan terugkeert op een zwart paard langs een weg van schedels, ze gaan maar door, de Duivel met zijn bruid en het gouden konijn, de Duivel die het kind offert op het altaar, de Duivel losgezongen van de wereld, en zo verder en verder, de Duivel zittend op een muur, een plas tranen rond zijn voeten, zijn ijzingwekkende, dramatische dood en uiteindelijk zijn aangespoelde lichaam op een strand, naast hem een gehurkt kind dat zijn hand uitsteekt als vergeving. Deze processie heeft een zekere zin en brengt me enorme troost. Het haalt mijn eigen verhaal naar voren vanuit de duisternis, uit de chaos, om ergens van te getuigen. Het brengt orde in de wereld en een soort vrede.
