In deze column aandacht voor onze raadsleden. Dit mede naar aanleiding van het vertrek van Rogier Krabbendam uit de politiek. Na Charlotte Rogge is hij de tweede fractieleider van middelbare leeftijd die de Paauw gaat verlaten. Dit overigens in tegenstelling tot de fractieleiders ‘d’un certain âge’ in onze Raad die aan hun zetel vastgekleefd lijken te zijn.
De overwegingen bij vertrek van genoemde fractieleiders maar ook van andere raadsleden zijn vaak hetzelfde: een drukke, veeleisend, baan of studie van de politicus zelf en van de partner, jonge kinderen die aandacht behoeven en weinig vrije tijd. Daar komt nog bij dat wil je het raadswerk goed doen, je uren kwijt bent aan het doorgronden van de vaak ingewikkelde dossiers, het formuleren van standpunten, fractieoverleg, contacten met de kiezers, beraadslagingen met andere partijen en met leden van het college. En als je deel uitmaakt van een landelijke partij, dan vraagt dat ook de nodige aandacht. Daar komt bij dat naarmate de fractie kleiner is de werkdruk exponentieel toeneemt.
Ben je een ‘éénpitter’ dan zul je alle dossiers tot je moeten nemen en er iets verstandigs over moeten zeggen, terwijl als je lid bent van een grote fractie en geen fractieleider bent, je je slechts hoeft te richten op de paar onderwerpen die aan jou zijn toebedeeld. Ja maar, zeggen sommigen: “ze verdienen toch ook goed”. Daar zijn we eens even ingedoken. Een gemeenteraadslid in Wassenaar ontvangt een vergoeding van € 1617 bruto per maand plus een maandelijkse onkostenvergoeding van € 216 bruto. Overigens ontvangt in Wassenaar een fractievoorzitter of commissievoorzitter geen extra vergoeding. Wat ze netto overhouden is natuurlijk afhankelijk van hun overige inkomsten en zal van raadslid tot raadslid variëren.
Een mooie vergoeding daar niet van, maar laten we eerlijk zijn daarvoor ga je niet de gemeentepolitiek in. De overwegingen zijn vaak van idealistische aard, zoals een steentje bijdragen aan een beter Wassenaar, of -een ander uiterste- je in de kijker spelen bij de landelijke politiek. Wat echter voor allen geldt, is een zekere trots om deel uit te maken van het hoogste bestuursorgaan in ons dorp.
Onbevangen betreden de nieuwkomers vaak het politieke podium om er al snel achter te komen dat de wereld zich lastig laat verbeteren en dat de Paauw een slangenkuil kan zijn. Bovendien valt applaus je zelden ten deel en zijn de social media en de ‘stem van de Langstraat’ meedogenloos. Houd dit alles in gedachten bij de start volgende week van het politieke seizoen.
