Woensdag 17 december was het bij binnenkomst in de gezellige kantine van RKsv Blauw Zwart goed kijken waar je kon gaan zitten. Dat is bij iedereen altijd al een gedoe: links bij Pietje of rechts bij Marietje. Maar soms heb je niet veel keus en zit je ineens naast iemand die je eigenlijk nooit spreekt — maar nu wel. En dan blijkt opeens dat het reuze gezellige mensen zijn.
Zo was het ook bij de afgelopen kerstbijeenkomst van de KBO Wassenaar. Twee langgerekte tafels, versierd met mooie kerststukjes waarvan je je afvroeg of die straks ook in de loterij zouden belanden, maar dat bleek niet het geval. Bij binnenkomst ontving eenieder twee consumptiebonnen per persoon, hetgeen de kerstvreugde alleen maar verhoogde. Tegelijkertijd werden de kerstloten aan de man en vrouw gebracht, de prijzen keurig uitgestald en pronkend op de biljarttafel. Wie geluk had deze middag, kon met een mooie prijs huiswaarts keren.
Na een mooi welkomstwoord van de voorzitter van de KBO, Hans van der Meer, werd eenieder verrast door een stralende, zingende kerstvrouw. Niet helemaal verrassend, want het was tevoren bekend dat ze zou komen. En ze kwam, ze overdonderde — en het was jammer dat ze vlak na het eten alweer verdween. Ze had gerust wat langer mogen blijven, maar ja: als de kerstman roept, is het inpakken en wegwezen.
Het voorgerecht — een kleine carpaccio met truffelmayonaise en Parmezaanse kaas — werd keurig aan tafel geserveerd. Waar maak je dat nog mee? Precies genoeg, maar toch verlangde het naar meer. Het hoofdgerecht, bestaande uit verschillende elementen, werd via een cateringsysteem keurig op het bord gelegd. Op het eerste gezicht dacht je dat de gerechten elkaar zouden bijten, maar dat was geenszins het geval. De boeuf bourguignon, varkenshaas en visbouillabaisse verdroegen elkaar wonderwel. Met daarbij aardappelgratin, stoofpeertjes en wintergroenten uit de oven werd het bord loodzwaar om kunstig naar de zitplaats te manoeuvreren. Ik heb zelden borden zo leeg gezien als deze middag.
Na nog een zangronde van de kerstvrouw was het tijd voor het nagerecht, opnieuw keurig aan tafel gebracht. Na het verorberen van de Mont Blanc en het roomijs met advocaat en slagroom verlangde ik er stiekem naar dat iemand nog eens langs zou komen met een nieuwe coupe van hetzelfde. Dat gebeurde helaas niet; men haalde alleen de lege coupes op.
Hulde aan de cateraar die dit alles mogelijk maakte, maar zeker ook hulde aan de meer dan voortreffelijke mensen achter de bar, die altijd bereid zijn hun handen uit de mouwen te steken: Kees Riem met zijn vrouw, Ali en Herman de Bruin en Rob en Marijke Barnhoorn. Met zulke mensen achter de bar weet je: deze middag wordt er één om over na te praten.
Natuurlijk ontbrak deze middag de onvervalste loterij niet. De vele prijzen lagen al de hele middag te pronken en wie het geluk had dat zijn of haar nummertje werd afgeroepen, kon de middag helemaal niet meer stuk krijgen. Vele blije gezichten zag ik huiswaarts gaan. Dat betekent maar één ding: het bestuur van de KBO verdient een dikke pluim voor de organisatie van deze middag. Blijf dit vooral de komende jaren zo doen, want niets is mooier dan het delen van een tafel, een gesprek en een lach — en samen met een voldaan gevoel weer naar huis gaan.
Peter Knijnenburg
