Wassenaar – Het lijkt er in Nederland weleens in geslopen dat alles perfect moet zijn. Een incidentele storing wordt breed uitgemeten in de pers terwijl men van een schandaal lijkt te spreken. Natuurlijk is het de bedoeling een product of dienst naar een bepaalde maatstaf te produceren, maar het optreden van onregelmatigheden kan uiteraard voorkomen.
Ook op het persoonlijke vlak lijkt het of we in een bepaald plaatje moeten passen. Wat ik me dan afvraag is: welk plaatje dan? Wie bepaalt waaraan een persoon moet voldoen en is diegene dan zelf wel volledig volgens dit plaatje? Je kunt zomaar niet op de hoogte zijn en het dus verkeerd doen. Een gekleurde broek dragen zou weleens kritisch bekeken kunnen worden. Dat een dergelijke broek later mode wordt en we er allemaal in lopen maakt het nog merkwaardiger.
Onbegrip tussen mensen kan ontstaan door cultuurverschillen. Je kunt al een cultuurverschil hebben met je eigen buurvrouw, maar meestal slaat het woord op verschillen tussen mensen uit een ander land dan het jouwe. De cultuurverschillen tussen mensen zijn een mooi bewijs dat je het als mens nooit perfect kunt doen, maar eigenlijk ook niet verkeerd. Je handelt vaak onbewust vanuit je eigen cultuur. Zo had ik ooit een cultuurverschil met mijn Spaanse schoonouders. Mijn schoonmoeder wees me er enigszins beledigd op dat het niet kon de wc-bril niet omhoog te zetten na toiletgebruik. De man, mijn schoonvader dus, kon zo niet direct de wc gebruiken. Pardon, wat was dit nu? Kregen de vrouwen hier geen respect, zaten ze bij de man onder de plak? Dit ging lijnrecht in tegen vijfentwintig jaar Nederlandse beginselen, het is in ons land tenslotte bijna een relatieprobleem als de man voor jou de bril niet omlaag doet. Na me te hebben afgevraagd wat hiervan te vinden, concludeerde ik dat het eigenlijk best grappig was om het eens anders te doen, en dat er niets raars gebeurde of misging. Op zijn beurt moest mijn schoonvader ook wennen aan een Nederlandse schoondochter die het weleens per ongeluk verkeerd deed, maar we lachten er uiteindelijk om.
Ik begrijp de kritische blik van sommigen dan ook niet als er iets niet in hun plaatje past. Misschien juist hierom genoot ik zo van een bepaald moment tijdens het interview met Willem-Alexander en Máxima. Waar de interviewers naast informatie ook op zoek leken naar onregelmatigheden, liet het paar zich niet uit het veld slaan. De enigszins merkwaardige vraag van Rick Nieman over wat wij gaan merken van het ‘Argentijns zijn’ van de toekomstige koningin, wordt door Máxima mooi terug gezet: ‘Wat heb je tot nu toe er van gemerkt? Ik word na 30 april niet herboren!’ Bravo Máxima! Trots voelde ik me op haar en Willem-Alexander. Als er iets duidelijk is over de komende koning periode is dat dit paar zichzelf zal zijn. We kunnen erop bouwen dat ze hun uiterste best zullen doen dit land zo goed mogelijk te besturen, hun verantwoordelijkheid nemen, maar dat ze ook mensen zijn en vast zo nu en dan een foutje kunnen maken. En wat mij betreft wordt dat rustig de standaardnorm voor alle Nederlanders, zodat we ons niet blind staren op elkaars imperfectie. Imperfectie bestaat niet en perfectie lijkt me meer een gevoel, dat opkomt als je erg gelukkig bent. Laten we dat proberen te zijn door, met respect voor een ander, onszelf te zijn. Dat klinkt toch zoveel gezelliger!
