Wassenaar – Hoewel het geen Wassenaarse zaak is en daarom niet op deze site verschijnt, hebben de meesten van ons wel gehoord over de vermissing van de broertjes Julian en Ruben. Deze jongens zijn nu al meer dan een week vermist en niemand heeft een idee waar ze zijn. Er zijn er in ons dorp ook een aantal schrijnende zaken geweest waarbij kinderen betrokken waren. Onschuldige kinderen in combinatie met wrede daden leiden tot verhalen die je niet meer loslaten, ze gaan onder je huid zitten en je vergeet ze de rest van je leven niet meer. Bovendien rakelen nieuwe verhalen de oude weer op in je gedachten.
Toevallig waren er een aantal vermissingszaken tijdens mijn verblijf in Spanje. Nee, ik had hier niets mee te maken. Zaken die de hele samenleving schokten. Opvallend is dat verschillende cases vaak dezelfde kenmerken hebben. Zo was er Mari Luz, een meisje van vijf dat slechts 100 meter van haar huis chips ging kopen in een kiosk en niet meer terugkwam. De vader van Mari Luz was hierop dagelijks in het nieuws om de aandacht te blijven vestigen op de zaak. Twee maanden later werd de buurman opgepakt: een pedofiel die door een justitiele fout op vrije voeten was gekomen. De vader van Mari Luz rustte niet tot de dader lang achter slot en grendel verdween en zelfs daarna strijdde hij door, wat belangrijke veranderingen in het rechtssysteem teweeg bracht. Dan de zaken Maddie McCan en Marta del Castillo.Van Marta weet men dat ze is omgebracht door haar ex-vriendje, omdat hij bekende, maar hij heeft nooit willen zeggen waar ze is achtergelaten. Van Maddie weet men helemaal niets meer. Dat maakt de verhalen voor ons frustrerend en moet voor de families ondraaglijk zijn.
Een opvallend kenmerk bij dit soort zaken, is dat de vader meestal actie onderneemt om gerechtigheid te zoeken voor het aangedane leed en onrecht. Ook blijken de daders vaak dicht bij de de slachtoffers te staan. Naast dat je misschien je naaste omgeving niet meer vertrouwt, kan er ook een hele familie uit elkaar vallen doordat men allemaal verschillend omgaat met het verdriet. Zo zal de moeder van Mari Luz zich best eenzaam zal hebben gevoeld zonder de steun van de vader, die uiteindelijk heel Spanje doorging om steun voor zijn plannen te winnen. Het ergste van allemaal is echter de vermissing van een naaste.
Hoe groot moet de onzekerheid zijn voor ouders en overige familie? Nooit fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van hun geliefde, naast de gruwelijke feiten rondom het verdwijnen. Het lijkt erop dat er bij de broertjes uit Doorn ook iets dergelijks aan de hand is.Er is moeite gedaan om volstrekte onduidelijkheid te laten ontstaan over waar ze zijn. Persoonlijk vraag ik me af hoe erg je iemand kunt haten om degene zo iets aan te doen. Of ben je gewoon psychisch niet in orde? Maar dan nog, dit is wraak in de ergste zin van het woord. Je staat volkomen machteloos als ouders, familie, hulpverleners, politie en als heel volk. Het enige wat we kunnen doen is hopen, heel erg hopen op een enigszins goede afloop. Laat de jongen alsjeblieft snel gevonden worden zodat de onzekerheid wordt weggenomen.
Laten we een kaarsje branden voor de jongens en voor alle andere slachtoffers. In het bijzonder vraag ik de aandacht voor onze eigen Wassenaarse Anass, dat er snel duidelijkheid moge zijn over zijn lot, wij zijn hem niet vergeten.
