Kunst in een groene dorpsoase

Wassenaar – Aan de rand van de oude dorpskern van Wassenaar staat een rijtje boerderijen uit de zeventiende eeuw. Niet op de doorgaande route naar het centrum, maar iets afgelegen, achter het dorpsplein, vlakbij het oude kerkhof. Daar waar de Berkheistraat en de Kerkhoflaan elkaar kruisen, zie je op de hoek een piepklein, in Zweedsrood geverfd houten huisje. Het is ‘de Rietschuur’. Ooit een rietvlechterswerkplaats, nu het atelier van kunstenares en brocante-liefhebster Hermine Parmentier.

Verborgen oase
Het smeedijzeren uithangbord, een oud tafeltje met daarop een stoere vis, een kleurrijk boeket in een mooie vaas en andere spullen die buiten zijn uitgestald, nodigen uit om naar binnen te gaan. Is dit een museum, winkel of atelier? Eenmaal binnen wordt mijn verbeelding geprikkeld door wat ik allemaal zie: oude tafels, deurknoppen, kisten, zeep, schalen en vazen. Tussen de brocante en snuisterijen staat een aantal prachtige robuuste beelden. En dat alles op krap twintig vierkante meter. Er is niemand. Eigenlijk voel ik me wat beschaamd dat ik zo aan het rondsnuffelen ben, maar mijn nieuwsgierigheid wint het. Door de ramen en de openstaande deur kijk ik uit op een groene binnenplaats in mediterrane sfeer. Daar zie ik een vrouw aan het werk bij een bok met een hanenkop erop. “Goedemorgen”, zegt ze uitbundig. Ze heeft een bos wilde krullen, nonchalant gestoken in een knot, haar handen zitten onder de klei en ze draagt een werkschort vol vlekken. Ze excuseert zich voor haar uiterlijk: “Ik ben net een beeld aan het bewerken. Als het in het atelier rustig is – en het weer aangenaam is – ben ik in de tuin aan het boetseren. Maar kijk gerust rond.”

Van marskramer tot kunstenaar
Achttien jaar geleden is Hermine Parmentier op dit mooie plekje in Wassenaar komen wonen. “In die periode stond ik met woonaccessoires en brocante op de Wassenaarse weekmarkt. Ik woonde in de binnenstad van Leiden. Mijn man en ik hadden acht jaar lang intensief geklust, ons huis was net helemaal af. Tijd dus om te relaxen en zeker niet om te gaan verhuizen. Maar toen liep ik na een marktdag nog even het dorp in en zag dat dit pand te koop stond. Ik twijfelde geen moment en heb een afspraak met de makelaar gemaakt”, zegt de voortvarende Hermine. Het Wassenaarse boerderijtje met de oude schuur, verbonden door een ruime binnenplaats/patio, stal direct de harten van Hermine en haar man. Het was niet alleen de mogelijkheid om wonen en werk te combineren, maar vooral de ruwe, boerse sfeer die het huis uitstraalde en de intieme binnentuin, waar zij beiden als een blok voor vielen. “Wij waren gelijk verliefd op dit plekje. En zo begonnen we weer met verbouwen, want ook dit pand was in slechte staat”, zegt ze met een energieke uitstraling. In al die jaren heeft ze in de schuur – ‘de Rietschuur’ – steeds weer haar eigen specifieke sfeer gecreëerd. “Naast de verkoop van brocante knapte ik oude meubels op, maar toen dat door de crisis minder ging lopen, ben ik bij Elly Westgeest van Ars et Studium in het Van Heeckerenhuis gaan boetseren. Zij leerde mij veel technieken en het boetseervirus had me vanaf dat moment in de greep. Inmiddels heb ik mijn eigen stijl ontwikkeld. De meeste keramisten glazuren, maar ik bewerk mijn beelden met verschillende patinalagen, waardoor de suggestie ontstaat dat ze van brons of arduin, een Belgisch hardsteen, zijn gemaakt.” Ze toont mij het materiaal waarmee ze deze lagen opbrengt en geeft een kleine demonstratie.

Kunstontmoeting
“Een jaar geleden had ik mijn eerste expositie, de reacties waren heel positief. Dat stimuleerde me door te gaan en ook om me nieuwe technieken eigen te maken. Ik verkoop mijn beelden hier in ‘de Rietschuur’ en sinds een paar weken ook in ´de Kunstontmoeting´ in de Langstraat 11. Dat pand is te koop/te huur en stond al geruime tijd leeg. De ruimte is nu een tijdelijke expositieruimte voor diverse kunstenaars: beeldhouwers, kunstschilders en een glaskunstenaar, die echt fantastisch werk maakt. Het is een heel gevarieerd en mooi aanbod, in een betaalbare prijsklasse.” Naast torso’s, zie ik, dat Hermine veel dieren maakt. Mens en dier, zij vormen de basis van haar beelden. Waar komt haar inspiratie vandaan? “Zoals je ziet, is dit een heerlijke omgeving. Ik zit hier in mijn eigen kleine groene oase, de vogels, de rust, het hoge groen en de tuin zelf, het is een fantastische plek om te werken. Toen ik afgelopen voorjaar uit het raam keek, zag ik een kudde van tientallen schapen op het Berkheiveld grazen. Zo is mijn beeld met de zeven schapen tot stand gekomen. Maar ook het haantje dat ons elke ochtend in de boom voor onze slaapkamer wakker kukelt, en het nachtelijk geroep van de kerkuilen, brachten mij op ideeën.” Inspiratie naast de deur dus. Vorig jaar werd Hermine uitgenodigd om deel te nemen aan een besloten kunstrondleiding op landgoed Clingenbosch van de heer Van Caldenborgh, waar hij een deel van zijn Caldic-kunstcollectie exposeert. “Dat was echt een unieke ervaring. Hij heeft een prachtig landgoed, waar tientallen bijzondere sculpturen van internationale kunstenaars staan. Allemaal gaan ze op in de natuurlijke omgeving, het is alsof ze er altijd al gestaan hebben en tegelijkertijd is het ook heel verrassend. Misschien is dát wel de mooiste verborgen natuurkunstplek van Wassenaar”, zegt ze bevlogen.

Jutten en hamsteren
Hermine is een buitenmens pur sang. Jarenlang maakte ze dagelijks lange wandelingen met haar honden. Maar ook nu ze geen honden meer heeft, loopt ze een paar keer per week ’s ochtends vroeg in de duinen, in het bos en op het strand. En ook dat is heel inspirerend. “Ik vind het heerlijk flinke wandelingen te maken in Meijendel, Berkheide, het natuurgebied bij de Jagerslaan en op het strand. Ik kom er graag en vaak, maar dan alleen ’s ochtends vroeg. De omgeving is zo ontzettend mooi. Ik geniet van de rust en kom al wandelend weer op nieuwe ideeën. Ik verwerk ook natuurelementen in mijn kunstwerken: aangespoeld verweerd hout, een mooi touw, een grillig gevormde tak, roestige buizen, stoere stenen. In het bos heb ik een paar plekken waar ik mijn vondsten opsla – mijn eigen hamsterplekken – anders sjouw ik me rot. Op het strand is dat lastig, dan moet ik een kuil graven en die vind ik natuurlijk nooit meer terug!”, zegt ze met een gulle lach. Voor Hermine geen zware kost tijdens haar natuuruurtjes, maar wel dagelijkse kost. “Naast het verzamelen van materialen ben ik in de natuur hele menu’s aan het samenstellen. Eigenlijk denk ik onder het wandelen altijd aan eten. Zo ook vanochtend in Meijendel. Heerlijk: de vochtige geur van de herfst, de mossen en de verkleuring van de bladeren. Vanavond staat er een verse paddenstoelenquiche bij ons op tafel. En als ik op het strand loop en de zilte lucht opsnuif, borrelen er allerlei visgerechten in me op. Ik leef en eet met de seizoenen mee.”

Puur en dorps
Het dorpse leven bevalt Hermine goed. “Wij hebben hier alles: de veelzijdige natuur, winkels met verse overheerlijke producten, leuke horecagelegenheden en daarnaast ook nog een flinke dosis cultuur. Er is een prettige bibliotheek met filmhuis, een theater en straks ook nog het Caldic kunstmuseum op landgoed Voorlinden. Wassenaar voelt voor mij als mijn eigen reservaat, waar ik heel happy ben” , zegt ze zichtbaar tevreden. De bovenhelft van de deur van de ‘Rietschuur’ staat open, zo af en toe komt er iemand voorbij. Warme begroetingen, een enthousiaste hond die op de deurmat blijft zitten tot hij zijn beloning van Hermine krijgt. Het voelt allemaal heel gemoedelijk, puur en dorps. De volgende klanten komen binnen. Met een klein mooi bewerkt ramskopje op steigerhout onder de arm, ingepakt in geruwd papier met een stoer lint eromheen, neem ik afscheid van ‘de Rietschuur’ en Hermine. Maar ik kom zeker terug.

© Manon van Schaik