Van de meldkamer krijgen we de opdracht een minderjarige winkeldief op te halen die voor een bedrag van 4.95 euro heeft gestolen. Met de jonge dief achterin de politieauto rijden we terug naar het bureau. We dragen de tiener over aan collega’s en vragen hem naar een telefoonnummer van zijn vader en moeder, zodat zij zoonlief kunnen komen halen. Hij geeft ons een adres en twee telefoonnummers. Maar als op beide telefoonnummers niet wordt opgenomen, besluiten we bij de ouders langs te gaan.
We komen aan bij een hoekhuis dat uit twee woonlagen bestaat. De ouders van de jongen wonen op de bovenste verdieping. Ik wil aanbellen, maar zie dan de wat ouderwetse, verroeste trekbel naast de voordeur. ‘Moet ik daarmee bellen’, denk ik terwijl ik met volle kracht aan de hendel trek…
Tot mijn verbazing trek ik een staaf van 50 centimeter naar buiten, die aan het handvat van de bel vastzit. Vervolgens hoor ik uit de woning een harde ouderwetse bel klingelen, gevolgd door dertien verwrongen belgeluiden die steeds dichterbij komen, tot het geluid vlakbij de voordeur stopt.
Ik vermoed dat ik de bel kapot heb gemaakt. Door er veel te hard aan te trekken is de bel bovendien dertien traptreden naar beneden gevallen. Met een onbeholpen gezicht kijk ik mijn collega aan, die onmiddellijk om de hoek verdwijnt. Als ik naar hem toe loop zie ik dat hij niet meer bijkomt van het lachen, waarop ik ook begin te grinniken.
Precies op dat moment komt er iemand de trap afstormen en wordt de voordeur met een ruk open getrokken. Een boze man kijkt mij aan en zegt: ‘Waarom trek je zo hard aan de bel? Nu is hij kapot.’ Ik kan mij niet meer inhouden en antwoord lachend: ‘Hahaha, uw zoon zit vast op het politiebureau voor winkeldiefstal, hahaha.’ De man reageert boos en zegt dat hij direct naar het bureau zal gaan. Dan gooit hij de voordeur met een klap dicht.
Nog steeds lachend rijden mijn collega en ik terug naar het bureau waar we meteen onze teamchef inlichten. Het is niet netjes wat we hebben gedaan, maar de situatie is wel hilarisch. Ik had mezelf even niet in de hand. Gelukkig begrijpt de teamchef het en geeft aan dat de politie de kosten voor het maken van de deurbel vergoedt.
Niet veel later komt de vader het politiebureau binnen. Ik maak hem mijn excuses voor mijn gedrag en vertel hem dat de reparatie van de deurbel op rekening komt van de politie. De man, die inmiddels een stuk rustiger is, geeft aan dat hij opnieuw een schroef in de muur zal boren om de trekbel te bevestigen en een elektrische bel in overweging zal nemen.
‘Weet u van het is’, zegt hij. ‘Ik schrok enorm. Plotseling staat er een politieman voor de deur. Mijn zoon was niet thuis en ik was bang voor heel slecht nieuws. Ik tolereer absoluut niet wat mijn zoon heeft gedaan maar stilletjes ben ik blij dat het maar om een winkeldiefstal gaat. Excuus aanvaard, maar mijn zoon is er nog niet klaar mee. En laat die kosten maar zitten.’
