Opinie – De gemeente Wassenaar zit overduidelijk al langere tijd enorm in haar maag met het koffiehuisje aan de Buurtweg. Ruim een jaar geleden werd dit huisje, na jaren van leegstand, via een inschrijvingsprocedure toegewezen aan Wassenaarder Paul Smulders. Al snel bleek bij de afronding van het verkoopproces, dat de gemeente in het voortraject fout op fout had gestapeld. Zo bleken de criteria, die de gemeente zelf had opgesteld en op basis waarvan Smulders was geselecteerd, stuk voor stuk door de gemeente vooraf niet te zijn getoetst aan de vergunningsplicht en het bestemmingsplan.
Na vele maanden van overleg, waarin de beoogd koper steeds opnieuw zijn plannen moest aanpassen, werd de zwarte Piet doodleuk door de gemeente bij Smulders neergelegd. Zijn plannen zouden niet passen binnen het kader van het bestemmingsplan en de te verlenen vergunningen. Plannen, die notabene helemaal in overeenstemming waren met de criteria, die de gemeente zelf had opgesteld!
De wethouder stak immers in vele media de loftrompet over die zelfde plannen. Afgelopen zomer kreeg Smulders echter ‘out of the blue’ een briefje van de gemeente, waarin stond, dat zij niet verder gingen met hem als beoogd koper.
Smulders liet het er niet bij zitten en drong aan op een oplossingsgericht gesprek. Hij had zich immers steeds zeer welwillend opgesteld. Bovendien was hij niet degene, die de fouten had gemaakt. Omdat de gemeente niet meer wist hoe zij zich uit de situatie moest redden, nam zij een gerenommeerd advocaten kantoor in de arm. Dit alles uiteraard op kosten van de Wassenaarse belastingbetaler. Aan Smulders werd verteld, dat er met man en macht naar een goede oplossing werd gezocht.
Zonder Smulders hiervan in kennis te stellen, publiceerde de gemeente vorige week een persbericht. Hierin stond, dat het hele verkooptraject opnieuw moest worden gedaan. Het proces zou niet open en transparant zijn geweest. Er werd daarbij verwezen naar een uitspraak van de Hoge Raad (het zgn. Didam arrest).
Een juridische truc. Want het mag op zijn minst opvallend heten, dat er, in tegenstelling tot diverse andere recente verkooptransacties van gemeentelijk vastgoed, bij het koffiehuisje juist wel degelijk sprake was van een open en transparante procedure. Het stond een ieder vrij om zijn of haar plan te presenteren. De oproep daartoe werd in de plaatselijke media gedaan. Op basis van de door de gemeente opgestelde eisen werd vervolgens het beste plan geselecteerd. Het kan bijna niet opener en transparanter.
Los van het verkoopproces, waar de uitspraak van de Hoge Raad op doelt, was de manier, waarop de gemeenteraad van dit proces op de hoogte was gehouden, absoluut niet transparant. De raad was daarover duidelijk ontstemd. Zij heeft immers een controlerende taak. Evenmin open was de wijze waarop de gemeente de buurt op de hoogte hield. Het was Smulders zelf, die daar de initiatieven toe nam. En uitgerekend hij wordt nu op een onbehoorlijke manier slachtoffer gemaakt van de verwijtbare handelswijze van de gemeente.
De gemeente lijkt heel wat boter op haar hoofd te hebben als het gaat om de verkoop van gemeentelijk vastgoed. In recente verkopen was er vaak totaal geen sprake van openheid en transparantie. Te denken valt aan de verkoop van het Polanenpark 105. Deze verkoop is nooit gepubliceerd in de media. Er rustte zelfs een geheimhoudingsclausule op. Via vele WOB verzoeken is er uiteindelijk, ruim na de onderhandse verkoop aan de WBS, openheid van zaken gegeven. Plannen van overige gegadigden, die via via hadden gehoord van de voorgenomen verkoop, zijn door de gemeente zonder pardon van tafel geveegd. Dit zonder dat er ooit een gesprek met hen heeft plaatsgevonden.
En wat te denken van het compleet ondoorzichtige verkoopproces van het O&O gebouw? Prachtige plannen met de door de gemeente geëiste maatschappelijke bestemming verdwenen in de gemeentelijke prullenbak. Het pand werd na een volkomen ondoorzichtige procedure en zonder enig overleg met de buurt verkocht aan ManCap holding. Deze firma presenteerde geen enkel maatschappelijk plan voor het pand. De gemeentelijke eis van een maatschappelijke bestemming werd na de verkoop dan ook door diezelfde gemeente razendsnel omgezet in een gemengde bestemming. Daar probeert de gemeente nu te redden wat er te redden valt, door nu (eindelijk) met de buurt in gesprek te gaan. Was de gemeenteraad van dit alles ook niet op de hoogte gehouden? Of hebben de raadsleden zitten slapen?
Wat de gemeente zich blijkbaar nog niet realiseert, is dat zij door het fiasco met het koffiehuisje haar eigen beleid van de afgelopen jaren in een zeer dubieus daglicht plaatst. Zou de verkoop van het O&O gebouw, kijkend naar het aangevoerde Didam arrest, ook niet gewoon teruggedraaid moeten worden? En hoe zit het met de verkoop van Polanenpark 105?
Duidelijk is, dat de gemeente door te verwijzen naar de uitspraak van de Hoge Raad om uit de soap rondom het koffiehuisje te kunnen ontsnappen, zich nooit meer de vrijheid zal kunnen permitteren om ondoorzichtige deals te maken bij de verkoop van gemeentelijk vastgoed of gemeentegrond.
Door de juridische truc met het koffiehuisje, heeft de gemeente zich uiteindelijk in eigen vlees gesneden. Iedere verkoop van gemeentelijk vastgoed of gemeentegrond, zal van nu af aan met argusogen worden bekeken. Te beginnen bij de verkoop van het schoolplein bij het O&O gebouw en de grond aan de Gemeentewerf. De gemeente kan er op rekenen, dat zij op ieder gebrek aan transparantie en openheid in een verkoopproces door de inwoners van Wassenaar zal worden afgerekend. Evenals op het niet binnen de gestelde termijn beantwoorden van WOB verzoeken.
Dit alles met een verwijzing naar het Didam arrest van de Hoge Raad.
—-
Auteur bij de redactie bekend.
