Stichting Dierenhospitaal en Ambulancedienst ‘s-Gravenhage bestaat dit jaar vijftig jaar! Yvonne van Laar en Edwin de Pierre, samen goed voor meer dan vijftig jaar ervaring bij de stichting, vertellen over hun ervaringen door de jaren heen. Bij de start van hun loopbaan in 1995 waren ze allebei allround medewerker. Tegenwoordig is Edwin afdelingshoofd ambulancedienst en werkt Yvonne als hoofd dierverzorging in het hospitaal.
Het vijftigjarig bestaan van de dierenambulance is een mooie gelegenheid om met deze doorgewinterde krachten te praten over hun ervaringen. Hoe zag het hospitaal eruit in hun beginperiode? Hoeveel ambulances reden er toen? En wat zijn de verschillen qua organisatie tussen toen en nu?
Eén balie waaraan alles gebeurde
Beide collega’s startten in 1995 in een gloednieuw hospitaal. “Alles glom”, herinnert Edwin zich. “Er waren twee kattenkamers, een hondenkennel, een paar kantoorruimtes en een hal.” Yvonne: “In die hal was één balie en daar gebeurde alles. Het was de receptie, plek voor de mobilofoon (niet te verwarren met de mobiele telefoon) en de vaste telefoon. Om de chaos compleet te maken stonden de opgevangen vogels, druk kwetterend, ernaast. We hadden toen nog geen vogelkamers. En er stond een asbak, die bijna altijd vol zat. Ja, dat kun je je nu niet meer voorstellen, maar toen waren er collega’s die rookten, terwijl ze iemand te woord stonden.”
Edwin: “In de ochtend begon je met het schoonmaken van de hokken en verzorgen van de dieren. Dat moest voor 10.00 uur klaar zijn.” Yvonne vult aan: “Als je mazzel had, was je met meer mensen om alle klussen te klaren. Soms had je pech en werkte je met z’n tweeën.” Edwin vervolgt: “Na het verzorgen van de dieren begon je telefoondienst of je reed de ambulance. Tot een uur of zes. Daarna opnieuw de dieren voeren en verzorgen. Al vanaf het begin reed de ambulance ook ’s avonds. Als je nachtdienst had, kwam dat gewoon achter je dagdienst aan.” Yvonne: “Vanaf het begin was er een tekort aan personeel. Geen gebrek aan overuren dus.”
Herinneringen volgen. Yvonne begint en Edwin vult aan of andersom.
Van mobilofoon naar mobiele telefoon
Op het gebied van communicatie is er veel veranderd. Edwin: “Toen werkten we met de mobilofoon en een stratenboek.” Yvonne: “De mobilofoon stond op een openbaar kanaal. Iedereen luisterde mee. Daarom gaven we maar heel summiere informatie aan de chauffeur.” Tegenwoordig gaat dat een stuk soepeler met mobiele telefoons, navigatie en zelfs track and trace. De centralist ziet precies waar iedere ambulance is.
Edwin: “De mobiele telefoon heeft veel veranderd. Mensen hoefden niet meer te wachten tot ze thuis waren om te bellen voor een ziek of gewond dier, dus het aantal meldingen steeg in rap tempo. Een absolute plus voor dierenwelzijn.” De stichting groeide.
Ook het rijgebied breidde uit met Zoetermeer en Pijnacker-Nootdorp. Door de jaren heen werd steeds gezocht naar verbeteringen in de organisatie, het werk en daarmee dierenwelzijn. Soms door uit te breiden, soms door te specialiseren. Een aantal jaar geleden gebeurde dat wederom. Edwin: “We hadden veel personeel. Dat kost uiteraard geld. Nu werken we met meer vrijwilligers die we opleiden tot goede chauffeurs en centralisten. Van de echte all-rounders zoals vroeger zijn er niet veel meer over.”
De dierambulance in het computertijdperk
Yvonne: “Ook de computer veranderde veel. Vroeger schreven we alles op en legden we lang niet alles vast. Nu is de dierenambulance bijna een computergestuurde organisatie. Alles is beter geregeld, voor dier en mens.” Edwin: “Vastleggen van alles wat we doen is belangrijk. We willen netjes verantwoording afleggen tegenover alle partijen waar we mee samenwerken en die ons steunen.” Yvonne: “Via social media kunnen we veel mensen kennis laten maken met wat we doen. En als huisdieren plaatsbaar zijn, vinden we via Facebook en de website snel een nieuw baasje. Dat was vroeger wel anders. Sommige katten zaten een jaar bij ons, voordat ze geplaatst werden.”
Samen voor de dieren
25 jaar werken met mens en dier brengt veel verhalen mee. Edwin: “Over iedere straat in Den Haag kan ik een avontuur vertellen. We komen van Huis ten Bosch tot in de Schilderswijk en worden overal welkom ontvangen.” Yvonne: “Plekken waar je sokken over je broek moesten omdat je bij binnenkomst werd besprongen door de vlooien. Of een koe op de snelweg, die we met een lasso moesten vangen. Hij was zo sterk, hij trok bijna de auto van Rijkswaterstaat ondersteboven. Of de honderd ganzen bij het ministerie van Landbouw die we moesten vangen.” Edwin: “Dat was een wijze les: twee zwanen kun je wel optillen, die doen niets met hun snavel. Bij ganzen werkt dat anders…” Yvonne: “Er hing er bij jou één in je wang.”
Edwin: “Al met al ben ik nog nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan. Altijd met een glimlach aan de slag.” Yvonne vervolgt: “Ik vind het zo mooi dat je iets voor dieren betekent. Je werkt samen in een team met leuke collega’s en geweldige vrijwilligers. Je zorgt dat de dieren gezond en ontspannen de deur uit gaan, ook de hoopjes ellende die soms binnen komen. Dat doe je in een schitterende werkomgeving.” Edwin vult aan: “Er is veel positief veranderd. We hebben er een echt bedrijf van gemaakt. Ik ben trots op de klussen die we hebben geklaard. Vooral op de vele mensen die we konden opleiden en alle kennis die we hebben overgedragen.” Yvonne: “Inderdaad! Heel bijzonder als je terugkijkt hoe we begonnen en waar we nu staan. Met zoveel loyale donateurs en vrijwilligers die ons steunen en met ons samenwerken. Alles voor de dieren, dat is geweldig!”
Wil je de vijftigste verjaardag van de dierenambulance meevieren? Iedereen is welkom op de basis aan de Oosterbeek 5 op zaterdag 24 september van 12.00 tot 17.00 uur! Er is een markt vol dierenspullen en bijzondere organisaties, muziek, rondleidingen, workshops en veel meer.
Kijk voor het volledige programma op www.dierenambulancedenhaag.nl/50jaar
