“Hé, je kan zo het toneel op!” De toneelspeler kan dit niet waarderen, Hij reageert op deze opmerking met hartverscheurend gepiep. Wat gaat er in dat lieve koppie om? Ik zou het wel eens willen weten. Helemaal als hij zijn toneelstukje opvoert. Het herinnert mij aan grammofoonplaten. Op oude langspeel platen van het label ‘His Master’s Voice’ is een afbeelding van een hondje te zien. Het hondje houdt, met zijn kopje scheef, zijn oren bij een grammofoon. Daar uit klinkt de stem van zijn baasje.
Eén keer per dag komt mijn Jack Russell, Buddy, naar mij toe en doet een perfecte imitatie van His Master’s Voice. Hij gaat met zijn kopje scheef voor mij zitten en kijkt mij aan. Buddy heeft een speciaal verzoek. Hij wil niet wandelen en hij wil ook niet eten. Hij wil iets anders. Hij wil op schoot. Als hij daar in slaagt, slaakt hij een diepe zucht en begint te knorren. Het doet een beetje denken aan het spinnen van een kat. Soms denk ik dat hij een identiteitscrisis heeft. “Buddy, je bent geen kat maar een hond!” Hij kijkt me tevreden aan, rolt zichzelf op en valt op mijn schoot in slaap.
Buddy kan niet zonder zijn momentje. Hebben mensen dit ook nodig? Een moment dat je voelt dat je er niet alleen voor staat? Een moment dat je voelt dat er van je gehouden wordt? Niet omdat je iets moet doen of omdat er iets fout gaat. Maar gewoon omdat er van je gehouden wordt?
In onze samenleving doen we soms alsof er niet genoeg liefde en geluk is voor iedereen. Geluk lijkt iets wat vooral bedoelt is voor ‘de winnaars’, niet voor ‘de verliezers’. Je moet presteren. Je moet jezelf bewijzen.
Geloof kan je dat moment geven dat je als mens nodig hebt. Dat moment dat je voelt dat je er niet alleen voor staat? Dat moment dat je mag vertrouwen dat God tegen je zegt: “Ik hou van je. Voor mij hoef jij je niet eerst te bewijzen. Voor mij hoef je niet eerst te presteren. Ik hou al van jou, voordat je ook maar iets gepresteerd hebt. Ik hou onvoorwaardelijk van jou.”
Pastoor Rochus Franken
