Januari 2010. De Zaterdagavondmis in Lisse. Ik wil net aan de preek beginnen. Microfoon morsdood. Ik kijk hulpeloos naar de koster, die de sacristie in duikt en daarna meldt: “Er is geen stroom meer.” Even later: “Stroomstoring. De stroom in de hele Bollenstreek is uitgevallen.” Ik zeg: “Nou dan slaan we de preek maar over. De Mis kunt u verder in het boekje van Gooi en Sticht volgen, maar de preek zonder micro gaat niet.” (De tevreden blik op sommige gezichten na deze aankondiging, is wat teleurstellend.)
Thuisgekomen denk ik daarom: “Dan maar een bakje troost.” Dit strandt echter bij de aan/uit knop van het koffiezetapparaat, want zonder stroom doet dat ding het niet. Maar ik laat me niet snel tegenhouden als ik behoefte aan een bakkie heb. Ergens in een kast heb ik nog zo’n ouderwets filterhoudertje waar je vroeger de koffie in opschonk. Filter er in, koffie er in, water in de waterkoker… Ja, en die doet het natuurlijk ook niet. Oké, dan een pannetje op het fornuis. Ach, hebben ze net vorig jaar mijn gasfornuis vervangen door een elektrisch fornuis.
Van armoede probeer ik dan maar een boek te lezen op de overloop van de trap. Want daar zit ik onder de groene noodverlichting, die het nog wel doet.
Het is zo vanzelfsprekend dat het er is: stroom. Maar als de stroom wat langer uitvalt merk je hoe afhankelijke je er van bent! De verwarming doet het ook niet meer. Het lezen lukt niet echt. Met een dikke winterjas aan raak ik dan maar in een filosofische bui.
Wat lijken veel dingen toch vanzelfsprekend. Je merkt pas, als ze er niet meer zijn, dat ze niet vanzelfsprekend zijn. Je gezondheid lijkt vanzelfsprekend. Tot je wat gaat mankeren. Denk aan onze fantastische planeet. De seizoenen, de zon die iedere morgen weer de dag verlicht. Niet vanzelfsprekend. Laten we niet wachten totdat het er allemaal niet meer is, om dat te ontdekken.
Pastoor Rochus Franken
.
