We hebben Tante Kaatje even moeten missen, maar ze is terug! In deze column hervindt ze meteen weer de vertrouwde toon (red.).
Na een tijdje in Australië mijn zieke zus Jo te hebben verzorgd, zat ik afgelopen weekend weer met mijn beste vriendin Loes gewapend met een thermoskan koffie en de gevulde koeken van bakker Kaptein op ons vertrouwde bankje op de Berkhei tegenover Duinrell. “Goh Kaat, wat ben ik blij, dat je weer terug bent,” verzuchtte Loes, “en dat het weer de goede kant op gaat met Jo. Ik voelde me wel eenzaam zonder mijn beste vriendin. Nu kunnen we weer een beetje bijpraten over wat er allemaal in Wassenaar is gebeurd de laatste maanden.”
“Kaat, we zitten weer tegenover Duinrell, dus laten we daar dan maar mee beginnen,” stak Loes meteen van wal. “Weet je nog dat er voordat je vertrok een artikel op wassenaarders.nl heeft gestaan over de verkeersdrukte in Wassenaar en dat dat voor een groot deel kwam door het verkeer van en naar Duinrell? De journalist gaf aan dat de oude graaf Hugo van Zuylen de overlast van Duinrell voor de Wassenaarse inwoners altijd een beetje verzachtte door Duinrell één dag per jaar gratis open te stellen voor de Wassenaarders. Hij voelde aan hoe hij de Wassenaarders voor zich kon winnen. En weet je wat nu zo leuk is? De gemeenteraad heeft dat idee van een gratis dag Duinrell voor Wassenaarders overgenomen en er positief over gestemd. Ook Duinrell heeft positief gereageerd op het idee.”
Ik moet zeggen dat ik heel blij was om dit positieve nieuws over Wassenaar te horen. Zo zie je maar dat een positief idee weer mooie gevolgen kan hebben. Voordat ik vertrok had ik vaak het idee, dat er wel heel veel kommer en kwel was in ons dorp. Misschien komt het omdat ik er een tijdje uit ben geweest, want als je wat afstand neemt kijk je vaak anders tegen zaken aan.
Maar een gratis dagje Duinrell voor Wassenaarders vind ik een hele positieve ontwikkeling! Ik vraag me af of het dit jaar nog gaat gebeuren maar wat in het vat zit verzuurt niet. Alhoewel, ik denk dat ze het draaiboek van graaf Hugo even van de plank kunnen halen en afstoffen. Misschien in het voorjaar van 2026?
Terwijl ik nog zat na te mijmeren ratelde Loes maar door. Over de verkiezingen, die aanstaande zijn en dat ze niet meer wist op wie ze moest stemmen en dat de tv-debatten zo slecht waren. Vooral omdat de journalisten overal doorheen praten en de politici niet laten uitpraten en over de onfatsoenlijke manier waarop de politici elkaar benaderen. Het woord palingpopulist was zelfs tot in Australië doorgedrongen. Ik liet Loes maar een beetje ratelen. Ik moet me weer eens helemaal gaan verdiepen in wat ik moet gaan stemmen, want ik denk dat met mij nog heel veel mensen het echt niet weten.
Tijdens mijn laatste slok koffie op ons bankje in de herfstzon bedacht ik me, dat we heel blij mogen zijn met dit positieve nieuws over Duinrell. Nieuws, dat mensen verbindt en niet wat mensen tegen elkaar opzet, zoals dat vaak gebeurt. Van dat soort nieuws moeten we meer hebben in onze maatschappij. Dan zou de onvrede en de agressie onder de mensen veel minder worden.
“Kom Loes, we stappen op, want het begint fris te worden,” zei ik terwijl ik de thermoskan weer in mijn tas stopte met een dankbaar knikje in de richting van Duinrell.
