In 1993 begon ik als kapelaan in Den Haag. Daar werkte ik in vier kerken, waaronder de H.H. Antonius en Lodewijkkerk aan de Leyweg, een grote kerk met 1300 zitplaatsen. Als je de kerk verliet, kon je links afslaan, het kerkplein op, maar je kon ook rechtsaf, waar je via de Mariakapel direct in de zaal kwam waar koffie gedronken werd.
De koffie werd verzorgd door Mien. (Niet haar echte naam.) Een goede vrouw maar helaas een klein beetje achterdochtig. Zo telde ze na afloop alle koffielepeltjes. Ze wilde zeker weten dat niemand een lepeltje meenam. De lepeltjes gingen in een keukenkastje, samen met de suikerklontjes en de Completa. Op dat kastje hing ze een enorm hangslot, en de kast ging op slot tot de volgende zondag.
Op een nacht besloot een jongeman in te breken. Hij stak een kaarsje op in de Mariakapel en forceerde de toegang tot het zaaltje. Hij zag een keukenkastje met een enorm hangslot. ‘Bingo!’ dacht hij, en begon met grof geweld het hangslot te forceren.
De pastorie zag er verlaten uit. Hoe kon hij weten dat op de eerste verdieping de pastoraal werker woonde? Deze werd wakker van het lawaai. Hij waarschuwde de politie en de inbreker werd op heterdaad betrapt. Erger nog, de manier waarop hij zich toegang had verschaft, was voor de politie een soort handtekening. Ze konden hem voor nog twintig andere inbraken aanhouden. Hij kwam in de gevangenis en parochianen fantaseerden over hoe gesprekken met medegevangenen verliepen. ‘Waar zit jij voor?’ ‘Ik heb miljoenen verduisterd. En jij?’ ‘Suikerklontjes en Completa.’ (De enige die daar de humor niet van inzag was Mien.)
“Maar pastoor,” zegt iemand misschien, “hij had toch een kaarsje bij Maria opgestoken?” Jawel, maar een gebed wordt alleen verhoord als het volgens Gods wil is. En dat de suikerklontjes van Mien gestolen werden, was echt niet Gods wil.
Pastoor Rochus Franken
