De regen klettert hard tegen de ramen van het politiebureau. Het komt vannacht met bakken uit de lucht. Mijn collega en ik hebben nachtdienst. Dan komt er een melding binnen over een caravan die bij een tankstation geparkeerd staat. Al eerder hoorden we over deze caravan. De buurt was niet zo blij dat hij daar stond en met die meneer die daar verblijft. “In die caravan is zojuist iemand neergestoken”, vertelt de meldkamer. Wij springen in de auto, zetten de zwaailichten en sirene aan en rijden erheen.

Als je de politie belt, dan ben ik die vrouw aan de andere kant van de lijn. In een paar seconden moet ik inschatten welke hulp je nodig hebt. Maar ik kan niet zien wat er aan de hand is. Het enige waar ik mee kan werken, is mijn gehoor, mijn stem én mijn onderbuikgevoel. En dat is soms best lastig.