Op het nieuws van 30 januari jl. hoorde ik dat miljoenen Nederlanders moeite hebben met digitaal bankieren. De Nederlandse Bank riep de banken op om meer te zorgen voor persoonlijk contact tussen klanten en bankmedewerkers. Dat is mij uit het hart gegrepen, maar een kennis reageerde met: “Je moet wel met je tijd meegaan.”
“Je moet wel met je tijd meegaan.” De vorige keer dat iemand dat tegen me zei was in oktober 2019. Met twee vrienden maakte ik een ochtend wandeling door de duinen bij de Zilk. Ze hadden allebei een ‘stappenteller’. De één had een speciaal horloge, de ander had een smartphone met fitness app. Mijn horloge geeft alleen de tijd en als ik wandel zet ik mijn smartphone lekker uit. En zo loop ik zoals ik dat mijn hele leven (met uitzondering van mijn eerste levensjaar) al doe: gewoon ene voet voor de andere. Ik werd meewarig aangekeken. “Wat jij doet, kan toch echt niet meer. Je moet wel met je tijd meegaan, hoor!”
In de vroege herfst zijn de duinen bij de Zilk dé plek om mannetjes herten met enorme geweien te zien. Het is de tijd van de bronst. De mannetjes laten hun lokroep horen – het burlen – en zijn minder mensenschuw. Je kunt heel dicht bij ze komen. Het was fantastisch, echt genieten! Dit gevoel kon ik echter na afloop niet met mijn kameraden delen. Die waren bezig de ‘resultaten’ op hun stappentellers te vergelijken.
Beiden beweerden dat hun stappenmeter betrouwbaar was. Het aantal stappen verschilde echter sterk. Dat kan. De één is twee meter lang en heeft lange benen. De andere vriend komt niet verder dan 1.65m. Het volgende gaf echter een verhitte discussie. Wat bleek: de ene stappenteller gaf aan dat we 7 kilometer gelopen hadden, terwijl de andere 15 kilometer als afstand gaf. En we hadden werkelijk precies dezelfde route gelopen! Het maakte dat ik zei: “Als katholiek mag je in wonderen geloven. (Ook iets van niet van deze tijd is.) Alleen jammer dat jullie het wonder van de natuur nu net gemist hebben.”
Pastoor Rochus Franken.
