Wassenaar – In Brandweermuseum Wassenaar hebben we een”lawaaiplank”, met sirenes en zwaailichten. Bij rondleidingen bootsen we het geluid van de brandweer na: Tatuuu tatuuu.
De brandweer moet zichtbaar en hoorbaar zijn. Daarom zijn de voertuigen “brandweerrood”, standaardkleur RAL 3000. En er zijn geluidssignalen en lichtsignalen. Op de brandweerauto zat tot voor kort een tweetonige hoorn met de tonen b–e. Ook de politie gebruikte dat. Ambulances hadden een ander signaal. Maar vanaf 2009 zijn nieuwe regels vastgesteld. De tweetonige hoorn heeft nu bij alle ‘voorrangsvoertuigen” met geluid in de frequenties 375 Hz en 500 Hz. Zo krijg je een krijsende fis en een “valse b”.
In het begin van de vorige eeuw hoorde je de door paarden getrokken brandspuit aankomen door geschreeuw, door de bel die op de wagen zat en soms ook door getrompetter, Toen de brandweervoertuigen gemotoriseerd werden gebruikte men ook nog lang de bel. Of er werd op een gong geslagen. De gong werd geautomatiseerd wat een zgn ratelwekker op de voertuigen opleverde die nog heel lang in Duitsland werd gebruikt. Omdat het verkeer steeds drukker werd kwamen er ook optische signalen. De brandweerwagens kregen een extra lamp, vaak met rood licht en in Denemarken werd met vlaggen gewerkt. Maar geluidssignalen bleven vanzelfsprekend ook belangrijk. In 1915 bedacht men in Duitsland een tweetonige hoorn die later beroemd werd als Martin’s hoorn.
In Nederland werd in Amsterdam in 1930 een elektrische sirene ingevoerd, de zogenaamde huilsirene. Die kon je op 500 meter afstand horen was de gedachte. In Amerika werden de huilsirenes al enige tijd gebruikt. De Amsterdamse commandant las zijn vakbladen en had ontdekt en de huilsirene naar ons land gehaald. Het apparaat werd al snel populair bij de Nederlandse brandweer en bleef nog lang in gebruik. Wat goed dat dat mooie geluid nog in het museum te horen is.
(met dank aan de Werkgroep Brandweerhistorie)
Column Brandweermuseum Wassenaar
Ook in een klein museum als het Brandweermuseum Wassenaar gebeurt van alles dat voor de meeste mensen verborgen blijft. Niet omdat het geheim is, maar omdat er meestal geen gelegenheid is om er over te berichten. Met deze wekelijkse column willen we dat veranderen. De ene week kan het gaan over een schenking, dan weer over een bijzondere ontmoeting, over een probleem met de vaste collectie, over de dringende behoefte aan hulp of over iets waarop we trots zijn. brandweermuseum@wassenaar.nl, www.brandweermuseumwassenaar.nl ook op twitter en facebook.
